Cinematografisch is de muziek van het Belgische Kaboom Karavan zeker te noemen. Beklijvend en rijk aan suspens kluistert ze de bereidwillige luisteraar aan de speakers: niet narratief, noch louter ondersteunend, want de muziek van Kaboom Karavan staat op zichzelf en blijft zo ook overeind.
Qua sfeer leunt het allemaal vaag aan bij een band als Bohren und der Club of Gore, al blijft het morbide wat achterwege en is de muziek van Kaboom Karavan veel poëtischer en vooral interessanter om te horen. Hier geen eenduidige stemmingmakerij, maar een geluid dat rijk is aan details, waarbij alle kleine bouwstenen organisch in één geheel samen getrokken worden.
Het brein achter Kaboom Karavan is Bram Bosteels die akoestisch, industrieel gerammel (het lijkt wel alsof Bosteels in zijn garage aan het rommelen is), pulserende diepte en spokende hoogte perfect weet te mengen. Doorheen het geluid drentelen de bas van Fred Van de Moortel en de elektrische gitaar van Stijn Dickel, naast flarden “blazers” (volgens Bosteels zelf: het schuiven van stoelen) en strijkers. Alles wordt gelijkmatig in de mix gezet. Niets overheerst, waardoor een fascinerende gelaagdheid ontstaat.
Deze rijkdom is een genot voor de luisteraar, maar maakt het hem ook niet gemakkelijk. De muziek vraagt tijd en aandacht. Melodieën blijven, indien al aanwezig, vaag. In ‘Not Gone is Seen’ lijkt Dickel aarzelend ‘Summertime’ in te zetten, maar verder dan de eerste drie noten geraakt hij niet, waardoor de rest van het klankdecor haar werk optimaal kan doen.
De verschillende tracks van ‘Barra Barra’ verlopen vaak volgens een gelijkaardig procedé. Op een ondergrond die verschillende vormen kan aannemen, worden allerlei geluiden gestapeld. Echt klassiek is het verloop echter niet te noemen, want de mechanische voorspelbaarheid van wat wanneer zal opduiken is totaal afwezig en zou, gelet op de vele kleine elementen in het geluid, ook weinig zin hebben. Het is hier alleen jammer dat de zorgvuldige opbouw op het einde van de tracks niet doorgetrokken wordt naar een even genuanceerde afbouw. Hierdoor lijken de nummers vaak wat voortijdig te eindigen en klinken ze niet echt afgerond.
Naast het zorgvuldig opgebouwde totaalplaatje, bezit de muziek van Kaboom Karavan ook de gave om de tijd stil te zetten. Een vast tempogevoel is meestal afwezig of wordt uitgerekt, waardoor de nummers hoogstens een vage golfbeweging hebben. Dit heeft een desoriënterend effect dat nog versterkt wordt door het ruimtelijke geluid, waardoor de luisteraar alle vaste grond onder de voeten verliest. Enkel bij nummers als ‘Thyres’ (waar een riff voor vastheid zorgt) en de industriële speeldooswals van ‘Wälzer’ worden de lijnen scherper getrokken.
Hoe mooi en esthetisch gaaf het allemaal wel niet kan zijn, valt het best te horen in ‘Down the Out’. Bij rammelende geluiden in verschillende kleuren en registers verschijnt een breed uitgesponnen en daardoor erg vage melodie, waarna het geluid steeds verder wordt uitgebouwd tot de wereld van de luisteraar begint te tollen, zelfs zonder speakers in surroundopstelling. Een indrukwekkende ervaring die louter en alleen gecreëerd wordt door de uitgekiende muzikaliteit van Bosteels. Een muzikaliteit die van ‘Barra Barra’ als geheel een ijzersterk album maakt.
