Jurojin is een Taoïstische god die staat voor wijsheid en lang leven. Op de perkamenten rol die hij bij zich draagt staat de levenslengte van alle wezens genoteerd. Ook alle goede en slechte dingen die mensen tijdens hun leven hebben gedaan staan hierbij opgeschreven. Hoog tijd om deze Japanse Kerstman ook bij ons te introduceren moeten ze in Londen gedacht hebben. In 2008 kwamen daar enkele zonderlingen bij elkaar om samen een vrij aparte band te vormen. Onder andere een metalgitarist, een jazzbassist en een klassieke tabla speler vervoegden het gezelschap. Dit laatste is een Indisch slaginstrument dat voor de leek waarschijnlijk nog het meest als Afrikaanse bongodrums klinkt. Dit leidde tot een erg leuk muzikaal experiment waarvan 'The Living Measure Of Time' het eerste resultaat is.
De plaat gaat van start met een kalme, instrumentale intro waarin een akoestische gitaar tegen een dreigende achtergrond het eerste nummer inleidt. Terwijl een hartslag weerklinkt komt het collectief geheel tot leven in het krachtige 'The Scars'. De tabla is voorlopig nog nergens te horen, wat weerklinkt is een splijtende riff die meteen wat aan de loodzware progrock van Tool doet denken. Na een grotendeels overbodige bassolo bouwt het nummer opnieuw op naar een finale waarin de metalklanken het geluid definiëren. 'The Liar' gaat op dit elan verder en gooit er bij momenten erg vinnige dubbele basdrums tegenaan. De glasheldere stem van James Alper steekt mooi af tegen de stevig ingespeelde gitaarriffs en drums. Jurojin kondigt zichzelf ook aan als een toegankelijkere versie van Tool maar behalve enkele passages gaat die vergelijking niet op. Gaat het bij Tool meer om de opbouw naar een oerschreeuw, dan is 'The Living Measure Of Time' meer een zoektocht naar schoonheid en melodie. Op geen enkel moment klinkt de zang dreigend of rauw en de vele rustpunten in de cd doen steeds de kalmte terugkeren.
Na de twee pittige openers verandert de toon compleet met 'Proem', een akoestisch nummer waarin de tabladrums voor het eerst op de voorgrond treden. Samen met de snaarinstrumenten en de harmonische zanglijnen zorgen ze voor een prachtig dromerig nummer. Vervolgens maken de kleine drums weer plaats voor de grote broer, maar de toon blijft gek genoeg hetzelfde. Hoewel gitaar, bas en drum loeihard tekeer gaan, is 'The Winter' opnieuw een nummer dat met zijn akkoorden en zanglijnen een geweldig rustgevende sfeer schept. Naar het einde toe neemt de kwaliteit wel wat af, 'The Dreaming' gaat plots de experimentele toer op maar valt uit de toon tegenover de rest van de cd. Ook de zanglijnen klinken niet meer zo bevlogen als bij de eerste nummers.
Wat zijn twee mindere, niet slechte, nummers op een volledige cd? Niet veel natuurlijk, maar ze zijn samen wel goed voor tien minuten, wat meteen een derde van de totale speeltijd is. 'The Living Measure Of Time' is slechts dertig minuten lang, wat toch aan de magere kant is. De kleine demarche op het einde zorgt er voor dat de eerder opgebouwde euforie toch een klein beetje weg ebt tijdens de laatste nummers en dat is spijtig, want voor de rest is dit een uitstekend plaatje.
