Een Nederlandse danceproducer die zich dankzij Elvis Presley kan ontpoppen tot wereldster: dat kan enkel Tom Holkenborg zijn. Momenteel woont deze ex-Urban Dance Squad'er in Hollywood, als hij al niet in het vliegtuig op weg is naar een nieuwe tropische locatie. Stilzitten doet Holkenborg ofte Junkie XL immers niet. Met remixwerk voor Coldplay of Depeche Mode op het cv presenteert de muzikant zijn vierde studioplaat. Op 'Today' doet Junkie XL in elk geval zijn reputatie als geluidspurist alle eer aan: de plaat swingt aanvankelijk van jewelste en brengt tegelijkertijd met groot gemak de luisteraar in opperste vervoering.
Junkie XL is niet vies van gitaren, dat is geweten uit zijn vorig werk. Op deze plaat neemt het instrument echter helemaal een voorname plaats in. Single en plaattitel 'Today' staat zowat present voor de algemene sfeer van deze cd: een oppeppende (elektro)beat, een leuke rif als basis, een aantrekkelijke mannenstem en mooi openbarende climaxen in de refreinen. Zo maakt Tom Holkenborg een fijne brug tussen dance en poprock en knipoogt hij met alle gemak naar een band als New Order. Maar het zijn vooral de details in de klanken die het hem doen op het album. Subtiele blieps, lichtvoetige geluidjes en verheven achtergrondtonen zorgen voor een rijk klankspectrum dat enkel als doel heeft een gelukzalig gevoel bij de luisteraar op te roepen. Aanvankelijk neemt Junkie XL daar wel zijn tijd voor: een dromerige intro op slidegitaar helemaal in het begin bloeit langzaam open tot de langste dancetrack van de plaat. Pas na kleine drie minuten barst 'Youthful' open met oppeppende breakbeats, warme pulsen en samples van akoestische gitaar. Met een mooie zanglijn groeit het nummer uit tot een heuse song, die zich na vier minuten met een stevige livedrum echt volledig ontpopt als verslavende dancetrack. Dit hoogtepunt bevat een heerlijke combinatie van Junkie XL-ritmen met Depeche Mode-achtige waveklanken. Ook 'Drift Away' houdt vast aan een introvert begin. Helaas vergeet het nummer de hoogte in te gaan en profileert het zich als een soort akoestische dancetrack: geen slechte, maar ook geen volledig geslaagde zaak. Zanger en minder gekende gast Nathan Mader is begenadigd met een charismatische, maar desondanks toch weinig opvallende stem en dat ontsiert dit nummer een beetje. Junkie XL is het duidelijk beu om op verschillende gastzangers en -zangeressen te moeten wachten, al had een vrouwenstem 'Drift Away' geen kwaad gedaan.
Vanaf dan lijkt de plaat plots een ommezwaai van 180° te maken. Beats verdwijnen steeds verder naar de achtergrond en Junkie XL manifesteert zich meer en meer als pure sfeermaker. Nog éénmaal schiet de cd de hoogte in: 'Mushroom' is dankzij oplopende trancetonen en een wijde stereofonie een heerlijke openbaring. Voeg daar nog een zomers gitaarrifje bij en wat ondersteunende pulsen en het nummer doet meteen een gooi naar beatsingle van het jaar. Daarna zweeft en droomt Holkenberg in het wijde weg en nodigt iedereen uit hetzelfde te doen. Naar het einde van de plaat toe ligt de klemtoon zelfs vrij grondig op die dromerige fantasieën. Breed echoënde klanken en akoestische gitaarsamples kennen haast ambienteske momenten en zorgen wel voor schoonheid, maar minder voor tempo. Daardoor lijkt het of het album wat uitkabbelt en dat is spijtig. 'Honey' gaat met klokkenspelletjes en een weemoedige vioolpartij zelfs de new age-toer op en brengt daarmee de rust zelve. In plaats van nog één keer te knallen op het einde laat Junkie XL met een lome triphop 'We Become One' het allemaal wat uitdijen.
Op 'Today' is de speelse dancemeester Tom Holkenborg volgroeid tot een volwassen techneut. De plaat bulkt van de muzikale finesse en vraagt om gedetailleerde, zorgvuldige beluistering. Dat Junkie XL het einde nogal karakterloos laat uitsterven is misschien wat jammer, maar het zet de overige parels van nummers natuurlijk wel des te meer in de verf.
Meer over Junkie XL
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
