Deze jonge Amerikaanse groep laat zijn debuut op de wereld los: June speelt zeer typische punkrock zonder enige snedige randjes. Elf compacte, radiovriendelijke nummers op een schoteltje.
Vermeng de up-tempo punk van Millencolin met de dubbele zanglijnen van Blink 182 en je komt in de buurt. Allesbehalve slecht, maar het bulkt van de productietrucs, waardoor het in vele opzichten te glad wordt. De samenzang van gitarist Tim Brennan en bassist AJ Brown is gekunsteld, zeker niet ondermaats en doet zelfs af en toe denken aan de dubbele zanglijnen van de eighties-metal van Def Leppard. Het eerste nummer dat echt opvalt is 'OK Corral' omdat het simpelweg origineler en qua wendingen verrassender is dan de andere. 'Scandals and Scoundrels' klinkt lekker weg terwijl er toch heel wat inzit en ook het refrein van 'The City' mag er zijn, net als de gitaarlijnen in 'You Had It Coming but this Time You're a Dead Man'. Hier en daar slaagt June er in eventjes te verrassen: de efficiënte strijkers en de teruggespoelde geluiden die door de drumgroove van 'Elevators are Matchmakers' lopen, evenals de synthesizer in 'I Write B Movies', werken zeker en vast, maar het orgel in de clichématige ballade 'My Side of the Story' is te voorspelbaar, net als de weinig gewaagde structuur van de meeste songs. Het feit dat 'Patrick' de eerste single is, verbaast: bij dit nummer verzwakt de aandacht het snelst; 'OK Corral' was een logischere keuze geweest.
Deze groep schrijft degelijke nummers die goed bedacht zijn; de zang- en gitaarlijnen zijn harmonisch, maar de zinsnede "dertien in een dozijn" is nooit ver weg. Het lijkt dat producer Brian McTernan de baas is geweest tijdens de opnamesessies, want zijn prefabricerende stempel drukt het hardst door van al. Slecht is deze plaat niet, maar authentiek evenmin en daardoor slaagt June er niet in op te vallen tussen de massa. Gezellig? Jawel. Inspirerend? Toch niet.
Meer over June
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
