Een Parijzenaar die elektronische muziek maakt. Dat is zowat het enige wat geweten is over Julien Neto. Dat, en het feit dat hij al jaren onder verschillende pseudoniemen nummers en remixes uitbrengt voor het Engelse undergroundelektronicalabel Type. 'Le Fumeur du Ciel' is Neto's eerste langspeler en geeft een goed inzicht in de wereld van de Franse muzikale mysticus: donker, dromerig, soms angstaanjagend, maar vooral minimalistisch en ongrijpbaar.
Opener 'I (One)' zet meteen de toon. Een scherpe onduidelijke klank die het midden houdt tussen elektrische gitaar, overstuurde synth en krakende viool baant zich een weg door een kluwen van zoemende basklanken. Die worden voorzichtig aangevuld met kleine spatjes clicks'n'cuts die een traag ritme suggereren en langgerekte flarden fluit die het geheel nog ijler en duisterder maken. Die gelaagdheid is typerend voor de hele plaat: elk nummer wordt stukje bij beetje opgebouwd en elk element draagt bij tot die overheersende duistere sfeer. Toch gaat die sfeer niet vervelen, omdat Neto telkens kleine variaties aanbrengt in de gebruikte instrumenten en de klankkleur. 'VI', een samenwerking met de minimalistisch pianist Keith Kenniff, is daar een goed voorbeeld van. Het nummer draait rond een eenvoudige pianomelodie van Kenniff, maar al snel komen er zachte drums en warme synthbegeleiding bij. Naar het midden van het nummer toe worden zowel pianomelodie als drumpatroon wat steviger en komen er ook wat elektronisch bewerkte drumgeluiden aan te pas. Maar die kracht neemt even snel opnieuw af zodat de piano het nummer zachtjes kan doen uitdoven. Neto's liefde voor clicks'n'cuts komt dan weer duidelijk naar voren op 'V (Rivers)' en 'Questionable Things'. De nadruk ligt daar op pure synthklanken op een bedje van korte ratelende klikjes die aan Plaid en Múm doen denken. Door af en toe bewust het geluid van een haperende cd in te voegen, wordt de sfeer wat ontregeld. Enige zelfrelativering is Neto duidelijk niet vreemd.
'Le Fumeur du Ciel' is dus een zeer homogene, maar tegelijk voldoende afwisselende plaat geworden. Een plaat die de luisteraar af en toe in slaap wiegt, maar hem even vaak – zij het subtiel – weer wakker schudt. Melancholische elektronica om het warm en koud tegelijk van te krijgen. Vrolijk wordt een mens er niet van, mooie muziek is het wel. Een veelbelovend debuut, heet dat dan.
Meer over Julien Neto
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
