De Franse saxofonist Julien Lourau brengt met 'Fire' het eerste deel van het tweeluik 'Fire & Forget', twee platen die geboren zijn uit hetzelfde idee, maar die een andere uitwerking krijgen. Voor een deel zullen beide platen zelfs uit dezelfde nummers bestaan, nummers die op 'Forget' echter in een 'zeer alternatieve' versie zullen worden gepresenteerd. Mogen we voor het tweede deel pure instrumenten verwachten zonder al te veel elektronica, 'Fire' biedt tien swingende tracks, waarin jazz, rock en funk een aangenaam huwelijk aangaan.
Vanaf de eerste klanken van de plaat is duidelijk welke kant de muziek opgaat. Een aantal krachtig geblazen plofklanken worden door een effectapparaat vermenigvuldigd en ritmisch aangevuld door nieuwe klanken en nieuwe vervormingen. Het speelse ritme dat daardoor ontstaat, wordt overgenomen door een strak en dwingend ritme van de drums, die bijgestaan worden door overdonderende akkoorden uit een op een distortion aangesloten Fender Rhodes. Als dan ook gitaar en bas invallen, breekt het compromisloze thema los. Deze eerste (titel)track – 'Fire & Forget' – is haast een programmatisch openingsstatement. Hij leidt een plaat in die drijft op stevige rockgrooves en simpele maar intense melodieën waarop nauwelijks wordt gevarieerd. Het geluid staat als een huis en lijkt ook niet van plan te wijken. Zelfs in de op Ornette Colemans freejazz geïnspireerde breaks, klinkt steeds de dwang van het thema door. Die dwang is een constante op de plaat. Ook in rustiger nummers is er geen ontkomen aan de steeds aanwezige beat. Daardoor gaat er van deze uiterst dansbare plaat een haast hypnotische kracht uit. Op zulke momenten kan 'Fire' bijna doorgaan voor triphop, al doen we dan de vele andere invloeden op deze cd geen recht. Ook de jaren tachtig, salsamuziek, de elektronische avonturen van Miles Davis en de Franse trompettist Erik Truffaz hebben hun sporen op deze plaat achter gelaten.
Naast een gevarieerde dansbare plaat, is 'Fire' ook een politieke aanklacht. Het concept 'Fire & Forget' symboliseert en bekritiseert de haastig begonnen oorlogen in Afghanistan en Irak, die ook even snel weer vergeten worden. Het overdonderende karakter en de soms abrupte eindes van de tracks hangen hiermee samen. Er is echter ook explicieter commentaar te vinden op 'Fire'. Het voorlaatste nummer 'Guantanamo' becommentarieert bijvoorbeeld op een uiterst grappige manier de omstreden Amerikaanse gevangenis op Cuba. In deze vrolijke salsa wordt gezongen over 'the orange guy' die in het paradijs Guantanamo woont. In 'Messieurs les Anglais, tirez les premiers!' wordt het vonnis vervolgens definitief voltrokken. Het is een haast kitscherige saxofoonlijn die voortdurend, maar subtiel, wordt onderbroken door de andermaal vervormde Fender. De track lijkt uit te doven als een nachtkaars, waarna men rustig kan gaan slapen, maar het is de Fender Rhodes die de droom nog drie minuten komt verstoren en het laatste woord heeft. Het is deze ironie die het nogal hoog gegrepen uitgangspunt van deze plaat verteerbaar maakt.
Meer over Julien Lourau
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
