Juliana Hatfield is één van die internationale sterren die de vrouwenrock een stevige duw in de rug heeft gegeven. Al meer dan 12 jaar brengt ze aangrijpende, vlotte popmuziek die erg hitgevoelig klinkt, maar toch ook weldoordachte muzikale paradepaardjes openbaart. Anno 2004 is de dame nog niets van haar charisma verloren. 'In Exile Deo' presenteert een onrustige zangeres die haar weeklachten bundelt in een bedrieglijk mooie verpakking. Schoonheid mag gerust geprezen worden ...
Vlot en toch diepgaand, eenvoudig en toch complex, kalm en toch geagiteerd: deze plaat staat bol van de contradicties. Juliana Hatfield speelt de overduidelijke dualiteit tussen muzikale schoonheid en tekstuele vulgariteit mooi uit op deze cd. Zo fluistert ze de luisteraar in het van Dot Allison geleende 'Tomorrow Never Comes' zacht toe op een warm muzikaal bedje van viool en akoestische gitaar met woorden over overspel en bedrog. 'Singin in the Shower' is dankzij zijn stemmige piano dan weer een pracht van een slow die heel subtiel werd opgevuld met strijkers, maar handelt over een eenzame man die, middenin zijn midlife crisis, nooit opgemerkt wordt. Bij momenten worden de rockschuiven ook iets meer opengetrokken en vormen steviger gitaarwerk, hammondpartijen en vooral een melodieuze bas een heftig muzikaal kader dat meer aansluit bij de opgekropte woedegevoelens van deze plaat. In 'Dirty Dog' wordt de kermismolen zelfs ondersteund met open pianoakkoorden, een vadsig geile gitaar en hondengeblaf die volgende woorden bekrachtigen: "Baby I know you want to get high / well I won't cry / if you get between my sheets / maybe bleed on me". Het zijn in elk geval krasse uitspraken. Met haar typische, onschuldige stem wringt Juliana zich schijnbaar emotieloos door al deze gevoelsnummers. Zo contrasteert ze muzikaal mooi met de woorden die ze formuleert.
Verder is 'In Exile Deo' een erg vlotte popplaat die een evenwicht zoekt tussen snellere liederen en tragere sfeerbrengers. Met dertien (alvast een onheilsteken?) nummers die mooi zweven tussen de tweeëneenhalf en de viereneenhalf minuten, presenteert de klassezangeres een dikke drie kwartier zorgeloze muziek. Een van de hoogtepunten is allicht het vlot meezingbare 'Jamie's in Town' dat heerlijk openbloeit naar onschuldige climaxen en na één luisterbeurt al voorgoed blijft hangen.
Juliana Hatfield heeft het weer voor de bakker. 'In Exile Deo' is de ware verschrikking zelve, maar tegelijkertijd een muzikale smaakmaker. Deze gouden combinatie zorgt voor een grote voldoening voor zowel de tekstanalyst als de muziekliefhebber an sich. Zonder enige twijfel.
Meer over Juliana Hatfield
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
