Dat Juana Molina in Argentinië vooral bekend is als tv-comédienne valt niet meteen aan haar muziek te horen, ook niet op 'Son', haar vierde cd. Met haar zachte, bescheiden prevelende zang is ze bij momenten zelfs amper verstaanbaar, wat mooi aansluit bij haar omfloerste en soms sensuele muziek. Consequent omgeeft Molina haar stem met zacht getokkel van akoestische gitaar en al even fijne elektronica (bijna alles zelf gespeeld). Kenmerkend zijn de schuivende melodietjes die bij momenten haast miauwend klinken. Op deze manier zaagt ze voorzichtig aan de melodische en harmonische stabiliteit van de muziek, zonder dat de songs echt losgeslagen worden: de schots drijft voorzichtig van links naar rechts. Dit effect wordt nog vergroot door de behandeling van haar stem. Door die nu eens een beetje, dan weer veel bij te sturen, van toonhoogte te laten verschuiven of in verschillende lagen te stapelen, wordt het zwoele gezicht van Molina's muziek wat verwrongen, zodat haar muziek niet naadloos past in de exotische hoek van de muziekwereld. Het opmerkelijkste resultaat bereikt ze daarmee in 'La Verdad', waar ze zowel te horen is in de "gewone" melodie, in de baspartij als in een oude vrouwtjes zangstem.
Aangevuld met hier en daar wat percussie of een voorzichtig beatje trekt Molina dus de kaart van de verfijning. Wanneer er meerdere lagen samenkomen en de muziek door de elektronische bijsturingen aan het schuiven gaat, ontstaat er soms een zompig sfeertje, dat net niet broeierig wordt. Wanneer de gitaar wat meer naar de achtergrond verschuift of op een andere manier dan het voorzichtig tokkelen aangewend wordt, neemt de elektronica het stuur over. Dit levert dan de meest bevreemdende stukken van 'Son' op. Zo heeft het titelnummer van de cd door de toonhoogteverschuivingen geen duidelijke harmonische basis en wordt Molina's stem in 'Malherido' omgeven door een nevel van onstabiele tonen, waarbij een fijn beatje de enige houvast is dat de luisteraar krijgt.
Dat Molina zich zo niet tevreden stelt met het klassieke singer-songwriterschap strekt haar tot eer, al kan 'Son' niet over de ganse duur van de cd boeien. Met Molina's voorkeur voor trage en midtempo songs wordt de rol van de melodie uiterst belangrijk en daarbij valt helaas op dat de songs zelden catchy uit de hoek komen. Het gebrek aan melodische profilering zorgt zo voor een cd die even vrijblijvend als aangenaam voorbijschuift zonder te blijven hangen. Bovendien wordt de combinatie van de akoestische gitaar en de typische elektronische effecten op den duur heel herkenbaar, waardoor nummers qua opbouw heel sterk op elkaar gaan lijken. Het gevolg is dan dat de mooie klanken van Molina het bedenkelijke status van truukjes kunnen krijgen, wat de integere sfeer van de cd kan schaden. Het maakt 'Son' er niet minder mooi op, maar wel minder boeiend.
Meer over Juana Molina
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
