Met namen als Joanna Newsom, Cocorosie en Devendra Banhart kende de new weird folk een bescheiden hausse eind 2004. Josephine Foster ambieert met haar tweede langspeler duidelijk een plaatsje in dat rijtje. Haar kinderlijke, zelf ingespeelde instrumentatie en eigenaardige zangstijl refereren wel heel sterk aan bovenstaande namen. Toch kan men haar niet van ordinair na-apen beschuldigen: daarvoor komt haar zoektocht buiten de platgetreden paden van de folk iets te oprecht over.
Wie 'Stones Throw From Heaven' hoort, kan de invloeden van de weird folk moeilijk ontkennen. De eenvoudige, onstabiele begeleiding met belletjes en gitaar, waarbij Foster hoorbaar zoekt hoe ze haar vingers moet zetten, doen meteen aan het knutselen van Cocorosie denken. Ook Fosters verdubbelde stem, die ze bewust vervormt en steeds op het randje van toonvastheid balanceert, roept de geest van de twee zusjes op. 'The Siren's Admonition' lijkt dan weer geënt op de psychedelische folk van Devendra Banhart, die ze trouwens in het boekje bedankt. In het refrein met sitar en akoestische gitaar, verkent ze de grenzen van het theatrale en valse, met zoveel tremolo in haar stem dat het glimlachwekkend wordt. Aan stemtechniek ontbreekt het haar nochtans niet. Zo heeft ze net als Sierra van Cocorosie een verleden als operazangeres, een opleiding die ze evenwel al na korte tijd stopzette. Op het einde van het nummer etaleert ze die kunde, door op een sfeervolle, ingetogen manier haar sopranenstem te gebruiken.
Op 'Where are the Trees' vindt Foster haar eigen geluid. Begeleid door enkel een akoestische gitaar houdt ze het ook vocaal sober en ingetogen, waardoor haar eenvoudige, melancholische melodieën beter tot hun recht komen. Idem voor 'There are Eyes Above', waarin een harp het sprookjesachtige van haar folk nog eens kracht bij zet. Het is duidelijk dat dit soort sobere nummers Foster beter afgaat dan bijvoorbeeld de blokfluit, banjo en belletjesfolk van 'Celebrant's Song'. Toch zijn het vooral die uitbundige, eerder extravagante nummers die domineren op 'Hazel Eyes'. Jammer genoeg slaagt ze er, in tegenstelling tot haar invloeden, niet in te blijven boeien. Haar eenvoudige instrumentatie houdt na enkele nummers nog weinig verrassingen in – op de kazoo in 'The Golden Wooden Tone' na – waardoor in de tweede helft een déjà-entendugevoel de kop op steekt. Ook haar hoge, klaaglijke en veelal theatrale stemgeluid gaat al vrij snel vervelen en zelfs storen, net zoals haar voorkeur voor het dissonante. De handvol goede songs op 'Hazel Eyes' kunnen er weinig aan veranderen dat de plaat in zijn geheel onaangenaam wordt om te beluisteren. Vooralsnog blijft Josephine Foster in de schaduw van haar voorbeelden staan.
Meer over Josephine Foster
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
