Josephine Foster valt niet meteen onder één noemer te plaatsen Eerder hield ze zich in diverse bezettingen bezig met folk en nogal ruige rock. Met 'A Wolf in Sheep's Clothing' waagt zij zich nu aan enkele pareltjes van de klassieke Duitse muziek uit de 19e eeuw. De Amerikaanse jongedame zingt Schubert, Brahms, Schumann en Wolf in een mooi Duits. Een half afgemaakte opleiding opera zal daaraan vast wel bijgedragen hebben.
Los van de uitgesproken andersoortige projecten waaraan zij in het verleden deelnam, lijkt er niet meteen iets bijzonders aan de hand. Het album opent met 'An die Musik' van Schubert: Foster begeleidt de lieflijke melodie zelf op een al even vredige akoestische gitaar. Haar helder maar erg fragiel stemgeluid lijkt niet in het minst geïntimideerd door de uitschieters in de hoogte van het verder gemoedelijke deuntje. Dankzij de wonderen van de technologie valt ze even later ook zelf in met de tweede stem. In het instrumentale tussenspel dat daarop volgt wordt pas echt duidelijk dat er iets vreemds aan de hand is. Een nogal wrange elektrische gitaar vervoegt haar akoestisch zusje. Wat begon als een beheerst parlando wordt meer en meer een expressieve zanglijn op zich. Conform het stereotype trekt de elektrische gitarist zich niet al te veel aan van de zorgvuldig uitgewerkte compositie van het lied, maar op een of andere manier weet Brian Goodman door gebruik van motieven en wendingen uit de compositie toch een passende zij het anachronistische bijdrage te leveren.
Het contrasterende verrassingseffect wordt na de opener niet meer zo veel toegepast: de erg hypnotiserende melodie van Schuberts 'Der König in Thule' wordt van meet af aan begeleid door akoestische en elektrische gitaar, waarbij deze laatste veel meer binnen de lijntjes kleurt dan bij het eerste nummer. Het grootste punt van kritiek op deze plaat wordt hier echter ook duidelijk. Foster zingt namelijk meermaals tenenkrullend vals. In de a capella-passage waarin zij met zichzelf een koortje vormt, leidt dit tot pijnlijke dieptepunten. Jammer genoeg is het een algemeen aanwezige kwaal. In 'Die Schwestern' van Brahms lijkt de toononvastheid zelfs opzettelijk, getuige de begeleiding van een glijdende, nooit echt op de toon spelende dronkemansgitaar.
De plaat verlaat het melkwegstelsel met Schumann's 'Auf einer Burg' waar niet minder dan drie elektrische gitaren, bijgestaan door elektronische klankmanipulatie, weinig herkenbaars overlaten van een spookachtige, ijle zang. Van dit staaltje avant-garde kunnen genieten is allicht niet voor velen weggelegd.
Deze plaat slaagt er ideëel gezien in een geslaagde adaptatie te maken van oude muziek. De interpretatie is duidelijk modern en tegelijkertijd trouw aan het origineel; bovendien weet ze kunstmatigheid meestal te vermijden. Daarenboven zijn de teksten van Goethe en Eichendorf op zich al het beluisteren waard. Helaas laat de uitvoering te wensen over, en dit ondanks een mooi stemtimbre met grote expressieve kracht.
Meer over Josephine Foster
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
