Joseph Schmitt is een van die componisten die volledig tussen de plooien van de geschiedenis is verdwenen. De reden hiervoor is echter eenvoudig: veel van de betere muziek van deze in Nederland werkzame Duitser werd in het verleden aan zijn tijdgenoot Joseph Haydn toegeschreven. Hoewel dit natuurlijk een maat is voor de kwaliteit van Schmitts werk, heeft het weinig goeds gedaan voor de naam van de componist zelf. Op deze plaat presenteren de muzikanten van 'The New Dutch Academy', een ensemble dat op authentieke instrumenten speelt, een selectie van vier symfonieën en twee fluitkwartetten van deze Joseph Schmitt. Alle werken werden trouwens live opgenomen.
Dit is een erg onderhoudende cd om naar te luisteren, want Schmitts muziek is goed opgebouwd en melodisch sterk. Mooie melodieën worden aangevuld met bescheiden polyfone passages of enkele kleine fugatische inzetten die het meesterschap van de componist verraden. De precieze compositiedatum van de verschillende werken is niet gekend, maar ze dateren ongeveer uit de helft van de achttiende eeuw. Stilistisch doen sommige passages erg sterk aan Haydn denken, vooral dan de eerste en laatste delen van de symfonieën, terwijl menuetten en trage passages eerder verwant zijn aan Carl Philip Emanuel Bachs stijl.
De 'New Dutch Adademy' speelt met een stevige, volle klank, die compact maar transparant overkomt. De strijkers spelen volledig zonder vibrato, net zoals fluitiste Georgia Browne dat in de twee fluitkwartetten ook doet. De vlotte uitvoering, die de muziek nergens laat stilvallen, zorgt er echter voor deze wat vlakke klank nergens storend of saai wordt. Bovendien speelt Browne in de kwartetten licht en gemakkelijk, met veel gevoel voor deze galante stijl van muziek, zodat snelle delen steeds comfortabel overkomen en trage delen nooit aan energie verliezen. Bovendien geeft aanvoerder Simon Murphy elke symfonie een ander karakter mee naar gelang de toonaard waarin ze staat. Zo klinkt de symfonie op.1 nr.1, in D, briljant en machtig, met stevig blazers die de muziek in de hoekdelen iets militaristisch meegeven. De symfonie in G heeft dan weer iets pastoraals en rustigs, zelfs in de snelle delen. Net zoals de klank van het ensemble vol en krachtig is, is ook de basso continuo verrassend stevig onderbouwd, met een theorbe die op bepaalde momenten de clavecimbel versterkt.
Schmitts muziek getuigt van een kwaliteit die veel andere vergeten componisten uit zijn periode overstijgt. De interessante combinatie van stijlen die Schmitt toepast blijft deze cd boeiend houden, terwijl Simon Murphy's energieke, stralende uitvoering de muziek alle eer aandoet.
Meer over Joseph Schmitt
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
