Johann Peter Salomon (1745-1815) was een kleinere meester uit de late achttiende eeuw. Hij werd geboren in Bonn, verhuisde snel naar Engeland en zocht daar werk als componist en violist. De geschiedenis herinnert hem echter vooral als de man die Joseph Haydn in 1792 naar Londen lokte met het verzoek om twaalf nieuwe symfonieën te schrijven en voor te stellen aan het Engelse publiek. Die twaalf symfonieën, met nummers 93 tot 104 zouden Haydns laatste zijn en worden doorgaans gezien als de bekroning van een genre dat Haydn als geen ander hielp vormen.
De Engelsman Roger Norrington is sinds 1998 vaste dirigent bij het SWR Orchester Stuttgart en deze opname van Haydns twaalf laatste symfonieën past in een hele reeks opnames van klassieke en vroeg-romantische werken die hij met het orkest uitgaf. Dat is niet zo verwonderlijk want het is nu eenmaal Norringtons kernrepertoire. De opnames werden bovendien allemaal live gemaakt.
Norringtons aanpak is stevig gegrond in de authentieke uitvoeringspraktijk - hoe kan het ook anders met een van de grondleggers van de beweging? - en dat laat ook met een symfonisch orkest dat op moderne instrumenten speelt zijn sporen na. Dat wil zeggen dat ook hier aardig wat fraseerwerk te vinden is, eerst en vooral in de langzame delen die een heldere articulatie laten horen maar ook in de snellere bewegingen. Een aangenaam gevoel voor muzikale retorica overheerst deze opname. Koperblazers en pauken zijn duidelijk hoorbaar aanwezig. Norrington is niet bang om de trompetten stevig en scherp te laten doorklinken of om de pauken kort en hard te houden en in sommige passages bovenmaats sterk naar voren te laten komen. Het is wat jammer dat de houtblazers niet even goed hoorbaar zijn wanneer het hele orkest speelt maar vooral hobo's en fluiten zorgen voor elegante en verzorgde solomomenten. Norringtons tempokeuzes zorgen voor weinig verrassingen: langzame delen bezitten een soepele cadans die deze muziek gaande houdt. De laatste delen kunnen erg virtuoos en snel klinken maar Norrington zoekt niet steeds bewust naar al te vlugge tempi. Opvallende zaken zijn eerder te zoeken in Haydns opmerkelijke en niet zelden humoristische orkestraties, zoals het gebruik van een hele batterij 'Turks' slagwerk, triangels, trommels en cimbalen die werden aangevoerd voor het tweede deel en de finale van de 100ste symfonie, die dus aan zulke slagwerkeffecten en bijhorende trompetfanfares haar bijnaam 'Militaire' symfonie dankt.
Wie op zoek is naar Haydns late symfonieën mag zich met een gerust hart deze vierdelige cd-box aanschaffen. Het orkest houdt veel leven in haar uitvoering, speelt met overtuigend en presenteert een vrolijke en uitermate verzorgde Haydn die met twaalf gevarieerde en grondig van elkaar verschillende symfonieën een waardig sluitstuk aan zijn symfonische oeuvre componeerde.
