Met het onbekende Waalse kamerorkest 'Arpeggio' neemt cellist Alexandre Debrus de twee celloconcerti van Joseph Haydn op. Om de cd af te maken krijgt de luisteraar er een van de meest bekende pianoconcerti van deze Oostenrijkse componist bij, met dirigente Gilberte Boucher achter de piano.
Van de vijf concerti die aan Haydn toegeschreven zijn, worden alleen deze twee als authentiek beschouwd. Beide werken liggen meer dan twintig jaar uit elkaar en dat is gemakkelijk te merken: terwijl de stijl van het tweede concerto duidelijk naar die van, bijvoorbeeld, Mozart neigt, haalt het eerste zijn inspiratie uit de barokke retoriek. Het derde deel van dit werk, met zijn stuwende ritmes in het orkest en vaak dramatische uithalen in kleine tertstoonaard, is een typisch voorbeeld van de vroegklassieke stijl waarin het geschreven is. De algemene toon van het latere concerto, geschreven in de pastorale toonaard van re groot, is veel rustiger.
Alexandre Debrus speelt met een erg zware, wat harde klank, die zijn spel vaak erg dramatisch maakt. En voor deze door en door classicistische werken, interpreteert hij toch wel vaak overdreven romantisch. Vijftig jaar geleden werden Mozart en Haydn zo uitgevoerd maar ondertussen is de muziekwereld, onder invloed van mensen als Nicolaus Harnoncourt of René Jacobs, toch wel wat geëvolueerd. Ook het orkest dat de boel begeleidt inspireert weinig. Bij momenten is duidelijk hoorbaar hoe de strijkers alle moeite doen om elkaar tegen te houden en niet te snel te spelen. Het resultaat is net een slaapverwekkende orkestpartij die de luisteraar weinig te bieden heeft. Zelfs de blazers – een paar brave hoorns en hobo's - kunnen geen leven in de brouwerij brengen want tenzij in enkele solopassages zijn ze nauwelijks te horen. Het kan zeker anders, zonder daarom terug te hoeven keren naar de barokhobo's en natuurhoorns uit de achttiende eeuw. In het pianoconcerto doet Gilberte Boucher alle moeite om haar Steinway als een pianoforte te doen klinken en soms slaagt ze daar betrekkelijk goed in. De cadenza is zelfs een van de betere momenten van de plaat. Maar ook hier stelt het geheel weer sterk teleur. Tot slot ook nog even vermelden dat de Engelse tekst in het bijgevoegde boekje duidelijk niét door een Engelsman vertaald geweest is. Daarvoor staan er net iets teveel kleine foutjes in, en letterlijke vertalingen uit het Frans.
Hoewel Haydns muziek uiterlijk erg eenvoudig klinkt, zou zijn muziek toch moeten kunnen spetteren, maar dat is hier geenszins het geval. Wat kwatongen vaak beweren over klassieke muziek, namelijk dat het saai en repetitief is, wordt hier jammer genoeg goed geïllustreerd. Het orkest speelt over het algemeen samen en juist maar er is veel, veel meer nodig om een geslaagde cd te maken.
Meer over Joseph Haydn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
