Na tal van lyrische recensies in de Belgische pers over zijn debuut 'The Dreamer', groeide José James in een mum van tijd uit tot publiekslieveling op de Belgische podia. Al snel werd een samenwerking aangekondigd met de Vlaamse wonderboy Jef Neve, een muzikale ontmoeting die onlangs haar culminatiepunt bereikte met het omstreden project 'Facing East'. Controversieel, want José James had na lang getouwtrek met de familieleden van John Coltrane eindelijk de rechten verworven om teksten te schrijven op diens muziek. Een zo goed als uitverkochte AB was getuige van het eerbetoon aan de inmiddels al 40 jaar overleden muzikant, maar geen paniek voor de niet-aanwezigen: in het najaar zou een samenwerking tussen Neve en James op cd verschijnen, waarop waarschijnlijk bepaalde van die bewerkingen zullen te horen zijn.
De voorbije jaren zat José James hoe dan ook niet stil: er waren samenwerkingen met onder meer Basement Jaxx, Jazzanova en Flying Lotus, er verscheen een remix-album met vier sfeervolle techno-versies van het nummer 'Blackmagic' (waarvan het beklemmende 'Warrior' en het titelnummer zelf duidelijk restanten zijn) en er is tot slot ook deze langspeler. Omwille van die grote verscheidenheid aan samenwerkingen lijkt José James het spoor van de jazz een beetje bijster. 'The Dreamer' liet een unieke stem horen in de jazz, een muzikant die met veel gevoel voor finesse eigenzinnige big band-muziek liet horen met stevige roots in de traditie. Het was een plaat vol hartverscheurende nummers, waar de zoete melancholie langs alle kanten vanaf droop. Wie 'Blackmagic' met die voorkennis beluistert, kan amper geloven dat hier dezelfde muzikant aan het werk is. Stevige beats moeten de gevoelige improvisaties van weleer vervangen en José James klinkt minder jazzy dan vroeger. Meer nog, af en toe laat James zich zelfs verleiden tot een gratuite karikatuur van de jazz. Zo mikt bijvoorbeeld 'Promise in Love' teveel op de hitlijsten, met een ietwat pijnlijke concessie aan de goede smaak.
Niettegenstaande de grote koerswijziging, slaagt James er weerom in sterk te ontroeren. 'Lay You Down' illustreert dat zijn herkenbare stem in de hoge registers nog steeds dezelfde ingetogen emoties in zich draagt. 'Save Your Love for Me' had even goed op 'The Dreamer' kunnen staan: een rustig, funky nummer waarin José James zijn mooie tekst beheerst brengt. 'The Greater Good' leunt eveneens dicht aan bij James' vorige album: de jazzy improvisatie zit op het juiste spoor en hij zingt heerlijk zwoel. Van 'Love Conversation' (een duet met Jordana de Lovely) en 'Beauty' zullen vooral de mooie thema's en de droevige sfeer blijven hangen. 'No Tellin'', een sobere ballade met louter piano-begeleiding, klinkt dwingend en doorleefd. Het hoogtepunt wordt echter gevormd door de tien minuten durende, naamloze bonustrack: een nummer geheel in de stijl van 'The Dreamer' (prachtige piano-improvisatie incluis) waarbij de luisteraar de tranen spontaan voelt opwellen. Zodoende gaat 'Blackmagic' dus in een prachtig crescendo naar deze verstilde afsluiter waarin James ontroerende de liefde bezingt. Vele nummers laten de kritische luisteraar aanvankelijk nog onverdeeld: 'Code' is bijvoorbeeld een sfeervolle, loungy opener, zonder meer. 'Made for Love' is dan weer een nummer met hitgevoelige pretenties, maar achteraf blijkt dat de goede smaak geen onrecht wordt aangedaan. Het titelnummer baadt in een mysterieuze sfeer waarvan de logica pas na meerdere luisterbeurten min of meer duidelijk wordt. 'Detroit Loveletter' mist richting en kabbelt op een stuurloze manier verder (letterlijk), maar qua gevoel kan het nummer er zeker mee door.
'Blackmagic' is duidelijk een album dat moet kunnen groeien. Wie een innige band had met 'The Dreamer', moet James' nieuwste vooral vaak draaien om de ontroering van 's mans genie opnieuw te proeven. Al diegenen die niet vertrouwd zijn met José James, halen met 'Blackmagic' een staalkaart in huis van diens kunnen. Na meerdere luisterbeurten blijkt dat achter de catchy, kunstmatig aandoende oppervlakte nog steeds een grote muzikale rijkdom verscholen zit. Hoewel in een hippere verpakking, brengt 'Blackmagic' eigenlijk dezelfde oprechte melancholie van 'The Dreamer'. Misschien minder uniek qua geluid, maar nog steeds doorleefd en intelligent.
