De regel 'juiste persoon, juiste plaats, juist tijdstip' gaat zeker op voor José Gónzalez. Deze Zweed met Argentijnse wortels zit vanzelfsprekend verankerd in diverse culturen. Toch houdt de man het met zijn ingetogen folkmuziek allemaal relatief eenvoudig. Dat neemt niet weg dat een akoestische cover van The Knifes 'Heartbeats' in een reclamecampagne van Sony werd opgepikt waardoor debuut 'Veneer' meer dan 700.000 keer over de toonbank ging. Opvolger 'In our Nature' trekt dezelfde kar. Eenvoudige liedjes, akoestische gitaar, folky inslag en een warme droomstem presenteren de basis van muziek zelve. Ditmaal heeft de man overigens gekozen voor een totaal andere, maar niet minder opvallende cover.
'In our Nature' is een ongecompliceerd plaatje dat met tien liedjes op een goed half uur afklokt. Wat op het eerste zicht een sobere, akoestische schijf lijkt met enkele fijne songs, gaat echter een stuk dieper. José González blijkt immers te werken met een backing vocalist, een toetsenist en zelfs een percussionist die allen echter mooi diep in de nummers verscholen zitten. Het lijkt hier om een soort van Art Garfunkel-achtige liederen te gaan die met ontdubbelde zang en breed galmende akoestische gitaar in vorm zijn gegoten. De tokkels op de snaren zijn echter te mechanisch om zuiver te kunnen zijn en bevatten dan ook meestal ondersteuning van percussie. Een rijk palet van naklanken verhult toetsen die daadwerkelijk van een keyboard lijken af te stammen. Toch komt de eenvoud hier geen ogenblik in het gedrang. Door deze subtiele, rijke inkleuring worden de nummers op 'In our Nature' erg vol en warm. Neem nu 'Down the Line', dat als een repetitieve mantra in het hoofd blijft ronddolen. Door zijn vol kader blijft de laatste, herhaalde zin "Don't let the darkness eat you up" mooi in het hoofd nazinderen. Het daarop volgende 'Killing for Love' heeft een iets meer expliciete percussietokkel die, in combinatie met vingervlug gitaarspel en samenzang een soort van folkloristisch indianenritueel lijkt na te bootsen. Het is dan ook helemaal geen schande deze muziek 'rudimentair' te noemen. Zoiets blijkt ook uit de Massive Attack-cover 'Teardrop' die volledig is uitgekleed tot een spel van twee opklimmende akoestische gitaren en de dromerige stem van José González. Verdient deze cd dan de titel 'spitsvondig'? Helaas is het daar allemaal net iets te minimaal voor. Een immer oppervlakkige stem gaat, zelfs mits ontdubbeling, een beetje vervelen. Verder komen na een herkenbaar hoogtepunt als 'Teardrop' de liedjes op dit plaatje net iets te mager over en dat is een spijtige vaststelling.
Zonder het hoofd erbij te houden, dreigt 'In our Nature' zijn korte rit niet uit te lopen. González klinkt na een tijdje wat enerverend, of dreigt weggecijferd te worden als behangpapier. Allicht liggen beide opties niet echt in de man zijn initieel opzet. Een klein beetje meer diversiteit en diepgang zou hier dus geen kwaad kunnen.
Meer over Jose Gonzalez
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
