Hoe 'verdacht' wordt een cd als de verantwoordelijken voor de maquillage, de coiffure, de kledij en de styling van de artiest vermeld worden? In het geval van Jorane valt dat achteraf gezien nog best mee. Deze Canadese zangeres begeleidt zichzelf vaak op cello, maar kan ook met piano en andere instrumenten uit de voeten, zoals ze ook de Frans en de Engelse taal brengt zonder één van de twee te radbraken. Bijgestaan door een extra strijkkwartet en een rist gastmuzikanten zijn haar klassieke songs commercieel en toegankelijk zonder al te gelikt te worden. Daarenboven laat ze op deze dubbel-cd meerdere gezichten zien. Welke daarvan het meest overtuigend is, zal afhangen van de voorkeur van de individuele luisteraar.
Deze editie van 'The You and the Now' is eigenlijk het samenvoegen van twee albums: de gelijknamige cd met Engelse songs en 'Evapore' met Franse teksten. Van echte klassieke muziek is ondanks de prominente plaats van de cello niet echt sprake, van referenties naar collega zangeressen des te meer, vooral op de "Engelse" cd. Tori Amos is een gemakkelijk, maar niet te missen voorbeeld in de ritmisch gedreven of donker gekleurde tracks, terwijl de meerstemmige, woordeloze sirenenzang zo van een Enya-album kan komen. 'Fragile' is met de lang aangehouden pianoakkoorden en de pizzicato cellopartij zondermeer het gladtste nummer van de cd en laat de geest van Jorane's landgenote Céline Dion even (gevaarlijk) opduiken. Wanneer ze daarentegen een hesere stem hanteert en de muziek wat leger klinkt, verandert ze probleemloos in een alternatieve singer-songwriter.
Opmerkelijk zijn de oosterse kleuren en geuren die door diverse nummers spoken. De holle akkoorden, het stappende ritme, de klarinet en de glissandi in de strijkers maken van 'Blue Planet' een nummer als een kamelenrit dat bovendien even onheilspellend klinkt als de toekomst die in de tekst voorspeld wordt. In 'I Feel Love' (een cover van Donna Summers discoklassieker) wordt het oosterse vermengd met een hamerende cello die de allures van een funky gitaar krijgt.
De cd 'Evapore' moet het minder hebben van de expliciete verwijzingen. Hier gaat Jorane meer op zoek naar een eigen geluid. Hoewel de Enyavocalen nog hier en daar opduiken, zijn die soms zo droog opgenomen dat ze geen echte referentie meer zijn. De cd bevat wel het enige breed epische en filmische moment van dit dubbelalbum, nl. het begin van 'Cucaracha'. Opvallender is echter de titeltrack 'Evapore' waarin de elektronica voor de eerste maal duidelijk naar boven komt door de pulsbeat en de windachtige melodie die door het nummer spoken. Jorane's stem klinkt hierin heel eenzaam, een effect dat door de oosterse snaarinstrumenten alleen nog maar uitvergroot wordt. De cd wordt besloten met twee gastoptredens. In 'Pour Ton Sourire' wordt Jorane aan Daniel Lanois gekoppeld in een traag nummer dat zweeft tussen rootsy Amerikaans en Afrikaans. Met Arthur H. levert ze het psychedelische chanson 'French Worries' af, vol versnipperde gitaren.
Alternativo's kunnen zich bij dit album de haren uit het hoofd trekken, wat moet ze van deze cd denken? Eerlijk is eerlijk: Jorane blijft steeds aan de muzikale kant van de lijn. Al zit ze er soms dicht tegen.
Meer over Jorane
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
