2011 is nog maar even over halfweg, dus nog ruim twee jaar vooraleer de aanvang van de Eerste Wereldoorlog herdacht kan worden. Toch kon Duitsland – mogelijk onder invloed van Canvas dat nu al zijn aanbod WO-I documentaires gevoelig wil opvoeren – niet wachten om opnieuw een jongeling de grens over te sturen. Voor de gelegenheid kreeg hij geen vuurwapen in de hand, wél diende hij de kolf in te ruilen voor onder meer xylofoonstokjes en een akoestische gitaar. Gewapend met deze muzikale bagage – en gesteund door het Nederlandse muzieklabel Volkoren – mag Jonas David als een ware soldier of love zijn boodschap uitdragen, die bovendien voor de gelegenheid verzameld werd op ‘Keep The Times’, een erg actuele liedjesverzameling en het debuutalbum van deze vreedzaam klinkende man.
Het actuele van ‘Keep The Times’ kan vooral gezien worden in de trend om terug te keren naar op folk geïnspireerde muziek. Zo betekent de ultieme aanvang van dit debuut een twijfelen tussen de gedachte of Jonas David nu eerder een uitgekleed adept van Fleet Foxes is, dan wel een geloofwaardige kopie van Bon Iver. Dit is nog beter te horen tijdens ‘Weak Bones’. Hier gaat de liedjessmid resoluut op veroveringspad binnen de sfeer van Bon Ivers in afzondering tot stand gekomen debuut. Tijdens ‘You In The Fires’ en ‘Shades’ toont hij zich vervolgens via naakte composities eerder schatplichtig aan Damien Rice. Met dergelijke referenties wordt het al vlug zonneklaar dat Jonas David zich ergens in de schemerzone van de akoestische indiefolk en het zanger-liedjesschrijverschap bevindt.
Verder op het album bewijst David bovendien niet enkel te schipperen tussen deze referenties. Hij blijkt namelijk ook zelf een identiteit te bezitten. Zo worden bepaalde van zijn nummers doorspekt met kleine geluidjes en fijne toetsen. Niet dat deze werkelijk het nummer bepalen, wel hebben ze min of meer de werking van pakweg amaretto op tiramisu: het zijn slechts toetsen die de smaak wat voller maken of – in dit geval – de klank wat meer diepgang geven. Hierbij kan bijvoorbeeld het titelnummer gesignaleerd worden, met zijn tweestemmigheid en de inbreng van xylofoon of ‘Hush’ met zijn aangename vocale variatie en omslagen.
Het album dat geïnspireerd werd op ’s mans eigen dromen bevat zeker deze dromerige sfeer, met daarbovenop een flinke portie melancholie (‘Dark’ en vooral ‘Hush’), pijnlijke smart (‘Let Me Live’) maar evengoed ook avontuur en speelplezier (‘All I Know’). Afsluiter ‘All I Know’ neemt bovendien naar het einde toe een hoge vlucht door een prachtige finale, waarbij voor het eerst ruis, meer krachtige percussie en dito gitaren te horen zijn, wat overkomt als de angel die dit album nog nodig leek te hebben.
Ondanks dat voor ‘Keep The Times’ haast alle hedendaagse clichématige referenties van de folkverwante genres uit de kast te halen zijn, weet Jonas David met uitgebalanceerde vocale partijen, een mooi instrumentarium en zorgvuldig uitgewerkte composities toch voldoende pluimen te verzamelen om op zijn hoed te steken. Dit is met andere woorden dus een meer dan degelijk debuut van een Duitser die hopelijk weldra de westgrenzen van zijn land over raakt.
