Mijnen tijd, den tijd ten spijt, ge weet niet half hoe schoon ge zijt. Deze uiting van weemoed valt te lezen op de hoes van Jokke Schreurs' derde album 'Mijnen Tijd'. Heel de vormgeving van de CD ademt de sfeer van de muziek uit. Titels in cursief als 'De Grond is Droog maar Smacht Geduldig', foto's van oude, door tramsporen versneden kasseiwegen en een eenzame, oude brug, allen ademen ze een donkere, zacht-treurige stemming uit vol heimwee naar een tijd van een flinke zeventig jaar terug. Jokke Schreurs koos ditmaal voor een kale bezetting met enkel zichzelf op akoestische gitaar, want melancholie drijft tenslotte op eenzaamheid.
'Mijnen Tijd' bevat zes eigen composities en zeven interpretaties waaronder een meer naar klassiek gericht 'Valse triste' van Ferencz en uiteraard enkele nummers van Schreurs' grote voorbeeld Django Reinhardt. Na zijn anti-Bush statement, de tweede cd 'Muziek van voor de Oorlog' waar enkel Europese nummers op terug te vinden waren, bevat 'Mijnen Tijd' met 'Caravan' van Duke Ellington (en Juan Tizol) opvallend genoeg een Amerikaanse compositie. Ook zijn eigen compositie 'Rubbit rewritten' doet erg Amerikaans aan. Jokke Schreurs maakte van 'Caravan' een aanstekelijk gipsynummer waarin hij behendig gebruikt maakt van technieken uit diverse zigeunermuziek, zoals bvb. flamenco. De melodie en akkoorden worden technisch meesterlijk verwoven tot een krachtig geheel. De snelle, slaande beweging van het strakke flamencoritme en het explosieve getrommel op de klankkast van z'n akoestische gitaar geven het nummer een extra rauwe, energieke dimensie. Drieluik 'Suite verfraaid met stadsgezichten: Stroom / Kaai / Straat' gaat helemaal voor een breekbare, serene sfeer van iemand die nostalgisch de Schelde in staart en oude herinneringen oprakelt. De drie improvisaties (no.1, 2, 3) van Django Reinhardt tonen het fabelachtige technische kunnen en de razendsnelle vingervlugheid van Jokke Schreurs. Nu eens speelt hij zware, overladen harmonieën, dan weer is zijn gitaarspel lichtvoetig en met meer aandacht voor de melodie. Maar steeds is hij virtuoos. Het intensief wisselen tussen deze twee geeft Schreurs' muziek een geladen spanning tussen romantische tederheid en een onrustige avonddrukte op een Frans marktpleintje. Met 'Mijnen Tijd' is een onbelemmerd vrije Jokke Schreurs aan het werk te zien. Vandaar dat er naast de gipsyjazz, latin (een interpretatie van Baden Powell's 'Petite Valse') en de Amerikaanse swing ook plaats is voor 'Rozanne' van Wim De Craene. In zijn versie van het populaire kleinkunstnummer geeft Schreurs voor een keer absolute voorrang aan de pracht van de (zang)melodie.
Techniek en esthetiek gaan hand in hand op deze heerlijk bezielde plaat. Uit 'Mijnen Tijd' spreken verschillende stemmen over ingetogen nostalgie en opgetogen drukte vol wervelende figuren, een pareltje.
Meer over Jokke Schreurs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
