Het is weer volop lachen met die Nederlanders. De titel van deze groep en deze elpee zorgen, samen met een layout die gebaseerd is op de allereerste computeranimaties, alvast voor een erg vrolijke noot. Wat dan te denken van dit zeven nummers tellend schijfje, dat een voorbode is van de volwaardige plaat die in het heel kort zou moeten verschijnen en waarbij deze knotsgekke bende covers brengt van ondermeer Daniel Johnston, E.L.O., Napalm Death en zelfs Destiny's Child!? Enkel al die combinatie spreekt boekdelen. Met hun eenvoudige, leuke lo-fi stijl halen ze alle oorspronkelijke nummers met gemak onderuit om het in hun eigen grappige computerpopwereldje onder te dompelen.
"Naïef", dat is het eerste woord dat te binnen schiet bij het beluisteren van deze leuke, maar broze muziek. Eenvoudige bas- en drumpatronen en een ver weggefilterd gitaartje geven ondersteuning aan die typische falsetto stem van zanger Thijs, die herinneringen oproept van bands als Dinosaur JR of Mercury Rev. Met veel archaïsche bliepjes en tuutjes wordt dit geheel soms overstemd, of in elk geval met een wijde glimlach aangevuld. Laat die smile zich maar verder zetten wanneer het vrolijk spacemelodietje van 'Survivor' aanvangt. Samen met de slappe samenzang haalt dit meteen alle tekstuele kracht van het gekende Destiny's Child nummer onderuit ("You're a survivor / Guess you will make it / I don't know how / you keep on surviving"). Ook slakken moeten op de één of andere manier kunnen overleven. Het eerste nummer, de titeltrack, is het enige echt eigen geschreven werk en is een mooie voorbode op die komende volwaardige plaat. Een vrolijk synthesizer deuntje, een dubbende baslijn en een krachtig refrein zorgen voor een prima popsong die doet snakken naar meer eigen materiaal. Dat neemt niet weg dat ook die covers er mogen zijn. Een korte countryballad als afsluiter (de Carter Family bewerking van 'Land of Hope and Glory') wordt plots afgebroken door een leegte van razende auto's en tsjilpende mussen. Vooraleer het goed en wel te beseffen is dit dertien minuten tellende schijfje uit (en dat met zeven nummers!). Misschien nog het meest originele, echt mooie buitenbeentje is het helaas veel te korte 'Common Enemy' van speedmetalband Napalm Death. Deze versie had zo uit de handen van Pinback kunnen komen en combineert verschillende verknipte muzikale lagen van gitaar en zang tot een sobere, maar intrigerende klankpuzzel. Zo scoort Johnwayneshotme niet enkel op humoristisch gebied, maar toont de groep ook aan muzikaal stevig in zijn schoenen te staan.
Eerste beluistering: naïef en een beetje dom. Tweede beluistering: vrolijk en muzikaal sterk. Derde beluistering: verslavend. Gelukkig duurt dit knotsgekke plaatje helemaal niet lang. Dat maakt het mogelijk om het meer dan vier keer te kunnen doornemen op nog geen uur tijd. Dat maakt dus 96 keer op een etmaal, 672 keer op een week, 20160 keer op een maand, ... (en dan blijft er zelfs nog tijd over!).
Meer over Johnwayneshotme
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
