'Songs Without a Purpose' is het tweede album van Johnny Parry. Zoals de titel al laat vermoeden heeft Parry geen grote, meeslepende boodschappen te verkondigen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij zijn lovesongs brengt als grotendeels klassieke popsongs, gedacht vanuit de piano. Door het toevoegen van andere instrumenten en achtergrondstemmen slaagt hij er in elke song een eigen inkleuring te geven zonder dat de arrangementen een massa-effect oproepen. Hierdoor blijft de integriteit van zijn muziek intact, wat meer dan wenselijk is, gelet op Parry's voorkeur voor walspatronen.
Vocaal zwemt de Brit graag rond in het vaarwater van Tom Waits: hees rasperig tot fluisterend, met een extra snuifje Leonard Cohen wanneer hij de laagte induikt. Occasioneel laat hij een aarzelende lichtheid horen, waardoor hij de geest van Antony and the Johnsons oproept. Muzikaal liggen de waardeverhoudingen dan weer net omgekeerd. 'Songs Without a Purpose' wordt gedomineerd door heldere en brede songs met catchy melodieën en dito harmonieën.
Toch reikt Parry's ambitie verder dan het louter schrijven van leuke nummers. Zo speelt hij in 'Sigfried and Eileen' en de hyperromantische afsluiter 'A Love Song' met het harmonisch ritme. De akkoorden wisselen dan niet zoals verwacht, maar versnellen plots om mee te schuiven met de melodie, waardoor melodie en harmonie een strak geheel vormen.
Deze voorzichtige zijstapjes zijn ook te horen in de songs die de schijnbaar slordige straatesthetiek van Tom Waits huldigen. 'You Who Braved the Storm' wordt door de accentverschuivingen een mankende wals waarbij sax, trompet en andere begeleidende instrumenten vrolijk door elkaar mogen lopen. In 'The Getaway Hearse' laat John Parry zijn Waitsstem rondhuppelend op de kermis. Het knappe arrangement voert het nummer via een sympathieke, punky passage en achtergrondstemmen met opera-allures in wat wrange harmonieën naar een feestelijk slot.
'Little Prayer No.5' – met bijna tien minuten het langste nummer – klinkt als een synthese van het album. Er wordt gewalst in een klassieke filmsetting en op straat en het devote begin buigt om naar een filmsfeertje met obligate strijkers en een klassieke sopraanstem. Ook hier is te horen dat het album meer biedt dan louter conventies, dankzij de strijkers die door van de ene naar de andere noot te schuiven de traditionele popesthetiek aan hun laars lappen.
De kleine afwijkingen van de gangbare normen in de popmuziek zijn echter niet van die aard dat nietsvermoedende luisteraars er zich aan zullen storen. Liefhebbers van mainstream pop kunnen dus rustig John Parry in de cd-speler schuiven, op voorwaarde dat ze er geen probleem mee hebben om iets minder gepolijste vocalen te horen.
Meer over Johnny Parry
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
