In de biografie/aankondigingen/persberichten/teksten van elke beginnende rockband staat steevast een boutade over de teloorgang van de rock & roll. Over de lage geloofwaardigheid van commerciële bands die zich dan rockband gaan noemen en de vraag waar de echte vuile rock toch is gebleven. Die vraag wordt nu toch al enkele decennia gesteld, en steeds komt er wel een dozijn bands met het antwoord: strakke gitaar- georiënteerde hardrock die als soundtrack moet dienen voor het leven van de gemiddelde biker. Ook het Antwerpse Johnny Jailbird filosofeerde over het verdwijnen van de 'echte' rock en kwam tot eenzelfde conclusie: er is meer gitaargeweld nodig in deze wereld. Hun tegengif staat sinds kort opgenomen op een debuut EP.
De titel en hoes van 'At The Bare Knuckle Inn' laten meteen verstaan waar het naartoe gaat: in volle vaart naar het Amerikaanse hartland waar tegen stevig tempo over de weg gaat gescheurd worden, al dan niet vergezeld van de nodige biker tramps en koude biertjes. Ook het openingsnummer valt met de deur in huis: de gitaren trekken de boel stevig op gang, voor een bescheiden productie staan deze trouwens verrassend goed op plaat opgenomen. De bas klinkt vol door en geeft een fijne groove aan de nummers, terwijl de gitaren misschien zelfs iets te sterk in de mix zitten. Bij momenten is het zoeken naar de zang en drums, die niet steeds boven het geweld uitkomen. 'Unite' heeft hier minder last van, na een riffje dat zo van een AC/DC lijkt geplukt volgt een rocker waarin de zang wat meer ruimte krijgt. 'Them Girls' geeft vervolgens nog een nuttige en wijze levensles mee, die als waarschuwing kan dienen voor mannen die wel eens in een vreemd bed belanden na een avondje uit.
'At The Bare Knuckle Inn' bulkt niet van de originaliteit, maar dat is nu ook niet altijd even hard nodig. Uit de teksten blijkt gelukkig ook dat de band over de nodige zelfrelativering beschikt. De nummers rocken lekker weg, maar zijn niet allemaal van hetzelfde niveau: 'Tear You Down' is lang niet zo sterk als de andere nummers en op een EP gaat het dan toch al over 20%. Elk nummer beschikt ook over een paar aanstekelijke hooks, maar tegelijkertijd ook over wat mindere passages. Het toont aan dat er voldoende potentieel aanwezig is, maar dat dit af en toe nog niet volledig wordt omgezet. Garant voor een potje fijne rock, op naar een eerste langspeler!
