Hoewel Johnny Dowd bijna vijftig was toen in 1998 zijn eerste cd verscheen, is 'Cemetery Shoes' reeds zijn vijfde album. Zijn verhalen over figuren aan de rand van de maatschappij, verpakt in stompende rocksongs die wemelen van de blues, country en af en toe zelfs surf, passen mooi in de Amerikaanse rootstraditie. Toch voorziet Dowd zijn teksten en muziek van een kleine twist, alsof hij alles met een grimasje vertelt. Dit wordt echter nooit een sarcastische grijns of een gemakkelijke parodie. Daarvoor is zijn behandeling van de onderwerpen te integer. Vooral muzikaal valt deze benadering goed op. Dowd, Brian Wilson (drum en bas) en af en toe Justin Asher (keyboard en backing vocals) kleuren de soms traditionele songs muzikaal op diverse manieren bij. Zo is Dowds zangstem vaak niet toonvast en zingt hij soms ronduit vals of worden stemmen met effecten gemanipuleerd of in verschillende lagen gestapeld. Hierdoor wordt het menselijke van de nummers wat 'ontmenselijkt' waardoor goedkoop sentiment vermeden wordt. Ook instrumentaal worden de songs verbogen met abnormaal beverige gitaarpartijen of ongewone combinaties: hoe klassiek de traditionele stompende drumpartij van 'Rest in Peace' ook mag zijn, de synthesizerelektronica en de gortdroge garagerock gitaardistortion zijn hierbij niet meteen voor de hand liggend.
Met al deze haakjes en scherpe kantjes wisselt de cd tussen het dreigende en broeierige van 'Whisper in a Nag's Ear' (Dowd met een manisch hoog stemmetje) tot het sentimentele van truckersongs als 'Christmas is Just Another Day'. Dit laatste nummer zal er voor menig luisteraar wat over gaan, maar de combinatie van een balkende Dowd, het foute hoempaorgeltje en de thematiek van eenzaamheid ("Don't forget your mom at Christmas / it's a mother's holiday / without the sweet Virgin Mary / Christmas would not be a holiday") zal meer dan één tooghangerstraan in een pintje doen rollen. Het is één van die momenten waarop Dowd op het randje loopt, maar wel de nagel op de kop slaat.
'Wedding Dress' is van een heel ander kaliber en zindert nog lang na. De combinatie van zware gitaren, dito orgelklanken en een sterke beving op het stemgeluid klinkt ronduit overweldigend. Het verhaal van de travestiet die steeds schippert tussen zijn geaardheid en de mannenrol die zijn omgeving hem oplegt, wordt er alleen maar meer beklijvend door. Zelfs in die mate dat het tegenvallen van het daaropvolgend nummer 'Shipwreck' (lange synthesizerklanken en sullige percussie) welkom is om te bekomen van wat er voor kwam.
Meer over Johnny Dowd
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
