John Scofield heeft al vele muzikale jazzwatertjes doorzwommen. Met 'Up all Night' en 'Überjam' ging hij de funky fusion-toer op met een voorliefde voor elektronische gadgets. Dit jaar verscheen 'Scorched', een plaat waar componist Mark-Anthony Turnage de muziek van Scofield o.a. arrangeerde voor orkest. Voor zijn nieuwste plaat 'Enroute' gaat hij terug naar de basis van jazz: een jamset van een trio met zijn oude muzikale vrienden Steve Swallow op elektrische bas en Bill Stewart op drum. 'Enroute' werd live opgenomen in de Blue Note jazzclub in New York. Zoals Scofield het zelf zegt: "Je vertrouwt op niets anders dan op goed spelen. Er is geen reddingsvest of vangnet wanneer je voor een publiek staat". 'Enroute' toont, met deze uitspraak in gedachte, het meesterschap van het trio. De drie reageren met een huiveringwekkende creativiteit op elkaars ideeën en alles is loepzuiver gespeeld.
Met een stevige cimbaalslag vliegt het openingsnummer'Wee' van de plaat, een bopstandard van Denzel, er stevig tegen aan. Stewart swingt daarna als de beesten waarbij hij gelijktijdig met een geraffineerde tijdsindeling erop los roffelt. Scofield zelf komt voor de dag met verrassende harmonieën. Hoe helder en lyrisch hij de ene moment is, des te vuiler is zijn typerende ruige bluesklank het andere. Met een smerige textuur stoot hij funky akkoorden uit. 'Toogs' is geïnspireerd op twee miniatuurtekkels van Scofield (Two Dogs > Toogs). "It starts out as this pretty little thing and then there's a dogfight at the end". Het thema wordt na een drumintro op een erg gevoelige wijze gebracht waarbij opvalt dat Steve Swallow sporadisch ondersteund met welluidende akkoorden. Diezelfde Swallow geeft na goed een minuut spelen een heerlijk lyrische solo waarin hij het thema nooit uit het oog verliest. Scofield geeft incidenteel delen van het thema mee terwijl Swallow met een sobere doch kunstige stijl soleert. Stewart zorgt voor de nodige dynamiekwisseling om Scofield Swallows solo naadloos over te laten nemen. Na goed vijf minuten gespeeld te hebben trekt Stuart van leer met een reeks korte roffels en wordt de klank van de gitaarvirtuoos weer erg gemeen bluesy. Swallow blijft statig strak en bedeesd verder spelen en levert de onbeweeglijke fundamenten voor een waar gevecht tussen gitaar en drums. Beiden maken gretig gebruik van ritmes en licks uit de rock - en blueswereld. Zware aanvallen op de toms en cimbalen worden beantwoord door gillende, bended gitaarnoten. 'Name that Tune' is een compositie van Steve Swallow die vertrekt vanuit de akkoordenprogressie van Duke Ellingtons 'Perdido'. Met een buitenissig tempo vliegt het nummer van start. Vingervlugge solo's van Scofield getuigen van een risicovol gevoel voor ritme en harmonie(het blijft live, geen studiotrucjes om iets recht te trekken). Scofield speelt met de volumepedaal, speelt met het publiek, speelt met het trio, speelt met de compositie. Stewart weet voortreffelijk te reageren op de veranderingen in Scofields spel en geeft zelf een onbesuisde, doorgewinterde solo. Slotstuk 'Over the Big Top' werkt volgens hetzelfde principe als 'Name that Tune'. De akkoordenreeks is geleend van Scofields 'Big Top' uit 1995. Swallow houdt een funky groove aan en geeft stomende accenten aan de extatische solo van Scofield. De gitarist toont zich live als een briljant improvisator en laat een smerige, funky solo vol loopjes, zingende noten en bended notes op het publiek los. Blazerachtige akkoorden en dynamische motiefjes zijn schering en inslag. Stewart geeft op zijn beurt een krachtige, doorvoelde solo waarna het trio het thema herneemt en zwierig eindigt met een Scofield die lekker vuil de baslijn meespeelt.
'Enroute' is een uitzonderlijk sterk livedocument. What you hear, is what you get. Geen studiofoefjes, dit is jazz van de zuiverste soort: dynamiek, rivaliteit en dialoog tussen de drie muzikanten die hun muziekgeschiedenis in een optreden leggen, maakt van 'Enroute' een hemelse plaat om van te genieten.
Meer over John Scofield Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
