'Monty Python's Flying Circus' was het begin van een lange reeks films en tv-reeksen vol Britse humor van de bovenste plank. Vooral met hun films zoals 'The Life of Brian' en 'The Meaning of Life' werd dit gezelschap wereldberoemd. Na hun succesfilms gingen de leden meer en meer elk hun eigen weg, zonder het genootschap te verlaten. Vooral de groep rond John Cleese bleef bij de absolute top van de humormakers horen met het hilarische 'Fawlty Towers' als absolute top. Toen de groep aankondigde dat ze zouden uitpakken met een heuse musical waren de verwachtingen hoog gespannen, en na de première was duidelijk dat 'Spamalot' een Broadway-topper zou worden.
Het scenario is gebaseerd op 'The Quest for the Holy Graile', één van de films uit de glorietijd van Monty Python. Zoals te verwachten viel is dit echter geen gewone musicaladaptatie. Het basisverhaal gaat terug op de legende van koning Arthur en zijn 'Ridders van de Ronde Tafel', maar daar blijft net als in de film weinig van over. Deze koning Arthur is niet de grote held die zijn wereld verovert om vervolgens vrede en welvaart de brengen, maar een kluns die op een belachelijke manier de oorlog verliest en daarna maar een plan smeedt om het helemaal te maken op Broadway. De 'Ridders van de Ronde Tafel' zijn bij gevolg een dansend gezelschap dat alles doet behalve moedig ten oorlog trekken.
Het mag dus al duidelijk zijn dat de verhaallijn er eigenlijk niet zo erg veel toe doet. De legende van koning Arthur wordt vakkundig belachelijk gemaakt en schept een kader om onderweg alles en iedereen onderuit te halen. De Engelse geschiedenis is het eerste slachtoffer. Vooral de scène waarbij Franse soldaten de 'French Cancan' opvoeren met als gevolg dat 'de Ridders van de Ronde Tafel' wegvluchten is hilarisch. Arthur verliest zijn laatste vleugje glans wanneer hij opgemonterd moet worden met het overbekende 'Always Look on the Bright Side of Life' en dan maar besluit om een gooi te doen naar roem op Broadway.
Tijdens de show wordt van iedere gelegenheid gebruikt om iedereen die op en rond Broadway hangt in zijn of haar hemd te zetten. Het begint al in 'The Song That Goes Like This'. De muziek is een karikatuur van wat men dikwijls te horen krijgt in slechte musicals. Dit wordt dan nog eens extra uitvergroot door de tekst. Een volgende steek is een aria van een zangeres die zich beklaagd over het feit dat ze nog niks te doen had. Ook de grote bazen van Broadway worden op de korrel genomen in 'You Won't Succeed On Broadway If You Don't Have Any Jews'.
De humor blijft wonderwel overeind door het feit dat de muziek en de uitvoering op geen enkel moment zwakte vertonen. Net zoals in hun films zien de mensen van Monty Python erop toe dat ze zelf geen steken laten vallen en dat doen ze op een fantastische manier. Zowel de zangprestaties als het orkest zijn uitstekend. Geen intonatieproblemen noch mindere klankkwaliteit, maar een afwisselend geheel dat bijzonder leuk blijft van bij de eerste noot tot het slotakkoord. De muziek is onmogelijk in een vakje te stoppen omdat men zowel barokdeuntjes als volwaardige disco gebruikt.
Dit is zonder twijfel de leukste musical van het jaar. De enige vereiste is een goede kennis van het Engels om al de fratsen te snappen, vooral omdat ook het tekstboekje enkel in het Engels uitgegeven is. Dit is een garantie voor een leuke avond bij de cd-speler.
Meer over John Du Prez & Eric Idle
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
