Daniel Barenboim heeft doorheen de jaren met het Chicago Symphony Orchestra de vier symfonieën van Johannes Brahms opgenomen en hier worden die samen met enkele andere bekende orkestwerken (Tragische Ouverture, Academische Feestouverture, Haydn Variaties) van deze Duitse componist uitgegeven.
Het feit dat Brahms' symfonieën tot de bekendste in de orkestliteratuur behoren, maakt een grondige – en misschien strenge - vergelijking met andere grote opnames mogelijk. Barenboim interpreteert over het algemeen klassiek. Deze opname is natuurlijk hoogst persoonlijk, maar wat bijvoorbeeld frasering of klankkleur betreft ,brengt die wat we gewoon zijn van op andere cd's. Het verschil ligt hem hoofdzakelijk in de eigenzinnige tempi die Barenboim kiest en die een totaal andere sfeer kunnen geven aan sommige passages. De dirigent kiest voor een ijzersterke, monumentale Brahms en op die manier neemt hij trage delen vaak nog nét iets trager, en snelle delen dan weer wat sneller. Dat kan aangenaam verrassen, zoals in het eerste deel van de tweede symfonie, waar de walsbeweging die doorheen dit lange werk loopt plots in een hogere of lagere versnelling geworpen wordt. Maar jammer genoeg nemen de trage tempos vaak teveel lichtheid weg in de muziek, waardoor het geheel erg zwaar begint te klinken, terwijl de snellere tempos dan weer gehaast overkomen. Dit is vooral het geval bij het laatste deel van de vierde symfonie of bij de Academische Feestouverture, een van de orkestwerken die deze vier symfonieën aanvullen. Vooral bij dit laatste werk krijgt de luisteraar, door de hectische manier waarop thema zich na thema aanbiedt, het gevoel dat alles niet snel genoeg voorbij kan zijn. Toch schuilt er vaak een geweldige kracht in Barenboims interpretatie. De eerste symfonie bijvoorbeeld, Brahms' persoonlijke antwoord op Beethovens negen symfonieën, wordt bijzonder overtuigend gebracht. Het vierde deel, waarin Brahms een weelde aan nieuwe thema's introduceert weet Barenboim perfect en helder te structureren. En het eerste deel van de vierde symfonie krijgt, door zijn gedrevenheid en de manier waarop Brahms schijnbaar onuitputtelijk met melodieën goochelt, werkelijk iets bezetens. De derde daarentegen, misschien de lichtste van de vier, wordt erg dramatisch gespeeld, met een vurig eerste, gevolgd door twee werkelijk trage, lyrische delen.
Het Chicago Symphony Orchestra is een van de beste orkesten van de wereld en technisch is er op deze cd dan ook niets aan te merken. Heerlijke solo's in de blazers (en viool, één keer), krachtige tutti passages en een warme strijkersklank staan garant voor vier mooie symfonieën. Maar toch krijgt de luisteraar het gevoel dat Barenboim hier en daar wat meer detailwerk had kunnen verrichten. Een soms zware romantische interpretatie is een persoonlijke keuze waar niets tegenin gebracht kan worden, maar af en toe klinkt het geheel toch wat minder verzorgd en dat is jammer.
Meer over Johannes Brahms
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
