De Japanse violiste Akiko Suwanai was amper zestien toen ze in 1990 de eerste prijs in de wacht sleepte op de Tchaikovskywedstrijd in Moskou. Ze is dan ook in hoofdzaak bekend met het virtuoze, romantische vioolrepertoire. Op deze cd, uitgebracht bij Decca, waagt ze zich samen met het Chamber Orchestra of Europe aan de concerto's van Bach. Naast de concerto's BWV 1041 en 1042, die allebei voor viool solo en orkest zijn, speelt ze ook het dubbelconcerto in d BWV 1043 voor twee violen en orkest en het concerto BWV 1060 voor hobo, viool en orkest.
Dat Suwanai complexloos haar eigen spel speelt en zich niet overdreven laat belemmeren door de historische uitvoeringspraktijk is misschien wel een van de sterkste punten van deze plaat. Deze dame speelt Bach met een mooie, ingetogen toon en met een gecontroleerd vibrato en zonder te vervallen in het overaccentueren waar andere Bachopnames soms onder lijden. De energie waarmee ze het openingsdeel van het concerto in E aanpakt is meeslepend en verraadt een grote dosis spelplezier. Dat laatste komt nog meer tot uiting in het concerto voor twee violen, waar duidelijk voelbaar is hoe de beide stemmen strijden om de dominantie ten opzichte van elkaar en van het orkest. Helemaal mooi wordt het in het curiosum van de cd: een negentiende-eeuwse cadens van ene Joseph Hellmesberger waarmee het laatste deel van dit dubbelconcerto besluit. Die cadens is misschien niet 'authentiek', maar overtuigt wel door de wringende dissonanten en de virtuoze spelletjes met fragmenten van de eerder gehoorde thema's. Het onder elkaar strijden is in het concerto voor viool en hobo iets minder aan de orde. Daar zitten hobo, viool en orkest thematisch eerder op dezelfde lijn, zeker in het openingsdeel. Het hoofdthema ontroert daar door zijn melancholische toon en door de harmonische majeur-mineur overgangen die er voortdurend inzitten. In dit concerto valt wel op dat hoboïst François Leleux, die met een heerlijk warme toon speelt, meer eigenheid in zijn spel weet te leggen dan Suwanai zelf. Als er interessante wendingen in de interpretatie zitten, zoals bijvoorbeeld een thema wat meer aanbrengen of even een adempauze laten, dan komen die bijna altijd van Leleux.
Het Chamber Orchestra of Europe speelt in zijn orkestrale begeleidingen helder en precies, al had hier en daar wat meer ritmische stuwing het geheel meer kleur gegeven. Desondanks is dit best een mooie cd, waarop Suwanai een eerlijke Bachinterpretatie laat horen.
Meer over Johann Sebastian Bach
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
