Zig-Zag Territoires geeft Bachs zes sonates voor viool en klavecimbel uit en het is, naar goede gewoonte van dit label, weer een erg verzorgde dubbel-cd geworden, met een rijk gestoffeerd cd-boekje en mooie grafische vormgeving.
Bach hield voor al deze sonates, behalve de zesde, vast aan het oude patroon van de 'sonata da chiesa'. Dat wil zeggen dat elke sonate vier delen in een welbepaalde volgorde, heeft: na een prelude, als het ware een uitgeschreven improvisatie, volgt een snel fugatisch tweede deel, een trage melodieuze arioso en ten slotte een snelle en virtuoze finale. De zesde sonate is vijfdelig, omdat Bach, in overeenstemming met de moderne Italiaanse sonates uit die tijd, zijn werk met een extra snel deel laat beginnen. De stijl van dit werk is ook 'Italiaanser': wat melodieuzer en minder polyfoon gedacht.
Het vioolspel van Florence Malgoire is erg zuiver en verzorgd, maar haar klank mist wat aan levendigheid. Zoals dat de gewoonte is bij barokuitvoering, speelt zij volledig zonder vibrato, wat haar toon toch een wat matte, lusteloze kleur geeft. De snelle delen van elke sonate worden zonder meer virtuoos uitgevoerd, en lijken moeiteloos uit Malgoires viool te stromen maar toch charmeert haar spel niet echt. Ondanks de zuivere klank, de afgewerkte frasering en de volledige controle die ze over haar instrument heeft, boeit ze niet echt, waardoor elke sonate wat kleurloos op de vorige begint te lijken. Klaveciniste Blandine Rannou, die enkele maanden geleden de solotoccata's voor klavecimbel van Bach uitgaf bij dit label, volgt Florence Malgoire heel gedwee, waardoor ook zij weinig interessants kan bijdragen tot het geheel. In de trage delen, meestal een soort van aria maar dan zonder woorden, wordt ook te weinig gezongen, zodat alles wat lusteloos overkomt. Ook de recitatief-achtige passages, die het eerste deel vormen van veel sonates, klinken hierdoor veel te afgemeten, en veel te weinig spontaan. In het eerste deel van de derde sonate, bijvoorbeeld, spelen beide muzikanten hun loopjes en quasi-improvisatorische passages niet alsof het maar 'spielerei' zou zijn, maar net alsof elke noot belangrijker is dan de vorige en zorgvuldig in de maat geplaatst moet worden. Dat is jammer, want in dit soort muziek laat Bach zijn uitvoerders net erg vrij wat metrum en uitvoering betreft.
Deze cd is een beetje een teleurstelling, door de overdreven afgemeten manier waarop deze zes sonates geïnterpreteerd worden, en het ook feit dat Rannous vorige cd bij dit label zo een schot in de roos was. Natuurlijk heeft deze plaat kwaliteiten die niet ontkend kunnen worden: de muziek wordt haarzuiver gespeeld, erg vlot en met een degelijk stijlbesef. Toch hadden deze werken veel boeiender kunnen worden gebracht.
Meer over Johann Sebastian Bach
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
