Il Fondamento behoort al jaren tot de absolute wereldtop van de uitvoerende musici voor oude muziek. Artistiek leider en hoboïst van het ensemble Paul Dombrecht staart zich echter niet blind op Barokmuziek alleen: zelfs hedendaagse opera nam het ensemble in de voorbije 22 jaar reeds onder handen. Toch blijft het vooral interessant wanneer Dombrecht en de zijnen terugkeren naar hun specialisme. Op deze dubbel-cd met de 'Complete Orchestral Suites' van Johann Sebastian Bach had menig klassieke muziek-liefhebber zich dan ook al langer verheugd. Zoals van Dombrecht mag verwacht worden, kiest hij niet voor de vaak gespeelde versie, waarvoor Bach de partituur opvrolijkte met pauken en trompetten. Deze herwerkingen kwamen tot stand toen Bach kapelmeester werd van een groter hof en zijn oudere werken door een iets grotere bezetting wilde laten uitvoeren. Initieel werden de orkestsuites door de meester zelve echter volmaakt geacht zonder deze instrumenten en het is volgens Dombrecht dan ook gepast de rijke kleurschakeringen weg te laten ten voordele van een grotere transparantie en soberheid, met een zo gering mogelijk verlies aan briljantie in de klank.
Het moet gezegd dat Il Fondamento de partituren inderdaad bijzonder geloofwaardig uitvoert. De luisteraar heeft niet het gevoel dat er vanalles ontbreekt en de zeer dense strijkersklank, waar een verdwaalde houtblazer of een timide klavecimbel als vanzelf mee verweven raakt. Ook weten de muzikanten een grote stuwing in deze muziek te bereiken, alweer zonder het introduceren van de meer schallende koperklank of de ritmische puls van een percussie-instrument. Toch zijn deze 'Orchestral Suites' niet perfect en daar heeft de opnamekwaliteit veel mee te maken. De klank is namelijk erg vlak en alles lijkt heel sterk naar voor gemixt te zijn, waardoor de finesses in de muziek onherroepelijk verloren zijn gegaan. Er zit weinig diepte in de opname en de weinige extremen die er bij Bach zijn, komen nu helemaal niet meer tot bij de luisteraar. Deze keuze bevordert het gegeven dat de luisteraar de opname als een lange stroom ervaart, maar tegelijk verliest de muziek aan uniciteit en dreigt de opname zelfs helemaal saai te worden. Naarmate de opname vordert gaat ook de gestrengheid waarmee Dombrecht de muziek heeft aangevat opvallen. Net als de bekleding van de hoes is de opname fleurig, maar kiest ze teveel de kaart voor hetzelfde sentiment en vlakt ze daarmee de partituren van Bach een beetje af.
Nochtans is de instrumentale klank van Il Fondamento verre van lelijk. Het ensemble produceert een krachtige sound, die vooral in de zwierigste passages mooi samensmelt tot een fors geheel. Soms dreigt de klank een opnametechnisch papje te worden waar geen klaar meer in te zien is, maar op de momenten waar de helderheid triomfeert, blijkt dat Il Fondamento zijn status als topensemble wel degelijk verdiend heeft. Dat Dombrecht en co weten waar ze mee bezig zijn, blijkt bovendien uit de bijgevoegde tekst in het cd-boekje. Die werd geschreven door Bach-kenner Ignace Bossuyt, die enkele bijzonderheden uit de vier suites aanstipt, naast een biografische en chronologische situering van de stukken in Bachs oeuvre weergeeft. Zij vormen een waardevolle samenvatting omtrent de bestaande kennis van de suites, en maken deze matige opname alsnog waardevol.
