Met een solistische bezetting alle zes motetten van Bach opnemen: het klinkt als een uitdaging. Bachs motetten werden immers voor zijn koor geschreven (waar ze toch met minstens twee per stem waren) en zijn bijgevolg qua frasering en ademhaling niet vanzelfsprekend. Dat had het Hilliard Ensemble moeten weten, want ze brengen hun opdracht niet echt tot een goed einde.
Bach schreef zes motetten waarvan het meest bekende wellicht 'Jesu, meine Freude' is. Samen met 'Lobet den Herrn' gaat het hier om de enige enkelkorige motetten, wat betekent dat de muziek zo geschreven is dat er enkel vier (of soms drie of vijf) stemmen zijn. De andere vier motetten zijn dubbelkorig geschreven, zodat twee koren van telkens sopraan-alt-tenor-bas tegelijk zingen. Die zijn met andere woorden dus achtstemmig. 'Singet dem Herrn' opent de reeks motetten en is wellicht de drukste qua polyfonie. Vrijwel elk motet heeft een fuga en een koraal en is gecomponeerd voor koor a cappella. Het enige motet waar een effectieve orgelpartij van bestaat, is 'Lobet den Herrn'. Tenor Rogers Covey-Crump ontpopt zich hier tot organist en begeleidt bescheiden maar present. Als extraatje staat ook nog 'Ich lasse dich nicht' op deze cd, een motet zonder Bachs handtekening maar waarvan tegenwoordig wordt aangenomen dat het wel degelijk een vroeg werk van de componist zelf is.
De interpretatie van deze prachtige muziek laat echter wat te wensen over. Ondanks de solistische bezetting klinken de dubbelkorige motetten erg zwaar en zingen de sopranen vrij scherp en vlak. De koraal en aria uit 'Singet dem Herrn' wordt erg mooi en vroom gebracht, maar hier stoort dan weer de scherpte van de stemmen. Het eerste koraal van 'Jesu, meine Freude' wordt nogal kinderlijk gezongen en klinkt vlak en kleurloos. Ook qua balans zit het soms erg ongelijk: de middenstemmen wegen zwaarder door dan de basstemmen waardoor het geheel uit evenwicht is.
De tempi van vrijwel alle motetten liggen ongelooflijk laag, wat wellicht de ademhaling vergemakkelijkt, maar zeker niet de frasering, waardoor de muziek aan élan inboet. Door het trage tempo krijgen te veel noten extra gewicht mee, in plaats van enkele steunpunten te hebben in vloeiende, soepele lijnen. De intonatie is dan weer vrijwel perfect over de hele cd. Deze opname is erg proper en zonder risico's maar bijgevolg vrij saai.
Meer over Johann Sebastian Bach
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
