Met zijn uiterst evenwichtige, geraffineerde aanpak van de Brahms-concerti liet de Frans-Amerikaanse pianist Nicolas Angelich zich onlangs nog opmerken bij Virgin Classics, dochterlabel van EMI. Daarvoor had de virtuoos zich reeds van zijn beste kant laten zien in de kamermuziek van diezelfde componist, telkens aan de zijde van belangrijke, hedendaagse interpreten, waaronder de gebroeders Capuçon en Frank Braley. De stap van Brahms naar Bach laat zich in een historisch kader gemakkelijk begrijpen, gezien Brahms altijd als synthesefiguur wordt bestempeld. Toch vereisen beide componisten, al moet dat waarschijnlijk amper benadrukt, een totaal andere aanpak, niet in het minst omwille van de totaal verschillende situering in de tijd. Angelich, die niet bepaald bekend staat om zijn uitvoeringen van Barokmuziek, is zich daar van bewust, maar dat staat niet in de weg dat de pianist ook deze componist vanuit zijn karakters probeert te benaderen. Daardoor ontstaan geweldig veel verschillende miniaturen, die Angelich over bijna anderhalf uur muziek tegen elkaar uitspeelt. Naar evenwicht toe heeft deze opname daar dan echter onder te lijden: Angelich bereikt eigenlijk nergens de typische "hartslag in de muziek", een natuurlijk gegeven in de klaviermuziek van Bach waardoor mensen de muziek als ongedwongen en vrij bewegend ervaren. Dat de pianist als tegenprestatie zeer veel kleinere structuren in de partituur hun waarde geeft, vormt een compensatie voor het ontbreken van de harmonieuze puls.
Desalniettemin is het verbazingwekkend dat Angelich, die in Brahms de majesteitelijke saus juist niet wilde aandikken, deze keer veel suiker toevoegt. Zelfs de interpretatie van het basisthema wordt hier een zoetigheid, waarna de variatiereeks haar beloop neemt. Verderop durft Angelich de zwaardere variaties extra gewicht geven, terwijl ook de lyriek prominent naar de voorgrond treedt. Dat deze opname daarin sterk afwijkt van wat in de opnametraditie als "de regel" wordt beschouwd, hoeft niet noodzakelijk te betekenen dat deze opname niet door de beugel kan. Wel balanceert Angelich soms op het randje van het sentimentele, waardoor deze interpretatie bij momenten twijfels oproept. Door de contrastwerking te verhogen, slaagt de pianist er anderzijds wel in om een fictief programma over de delen heen te ontwikkelen. Ook laten de variaties zich plots afzonderlijke beluisteren, omdat ze als afgewerkte, afzonderlijke emotionele entiteiten naast elkaar worden geplaatst. Als nevenverschijnsel bij Angelich's dubieuze aanpak, is dat een aangename vaststelling.
Of Angelich als muzikant gemaakt is voor dit repertoire, staat ter discussie. Cynici opperen dat de pianist min of meer onder druk werd gezet het werk op te nemen, omdat Virgin Classics nog geen opname in haar cataloog had zitten. Dat is allicht van het goeie teveel, want Angelich heeft een duidelijke visie ontwikkeld op hoe hij zijn Bach wil laten klinken. Het quasi mechanische van een Glenn Gould kan Angelich hiermee echter niet evenaren, en ook de totale pianistieke balans die de opnames van groten als Murray Perahia of András Schiff kenmerkt, weet zich hier niet geëvenaard. Toch laat deze uitgave zich niet ontraden, en wel omdat Angelich grotendeels smaakvolle keuzes maakt en deze ook consequent volgt. Voor een Bach met romantische karaktertrekken, moet men dus te rade bij Nicolas Angelich, die in de eerste plaats echter een Brahms-specialist blijft.
