Ook in Kroatië maakt men blijkbaar metal. Getuige daarvan is Johan Wolfgang Pozoj, die het op deze eerste plaat van een drieluik de luisteraar niet makkelijk maakt. Geen toeval ook dat dit combo onderdak vond bij Code666, een label dat zich toch wel specialiseert in afwijkende extreme muziek. Met slechts twee songs weet de band een goeie vierenvijftig minuten te vullen, waardoor de term 'post black metal' snel valt, en met reden, overigens.
'Bellum Omnium Contra Omnes' mag de dans openen, en meteen wordt duidelijk dat dit geen hapklare brok muziek is. De opbouw van de song is traag, bijna slepend en er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van akoestische gitaar. Ook de zang is spaarzaam aanwezig en is in eerste instantie eerder gefluister of gemompel. Het duurt geruime tijd vooraleer de groep het gaspedaal induwt en extremer wordt, en dan nemen krijsende en licht hysterische vocalen over, terwijl het instrumentarium snerpt, krijst en krast. Een gelijkenis met een act als Negura Bunget is niet van de lucht, aangezien eenzelfde soort weemoed doorheen de song zweeft.
'Queen Emeraldas' is de tweede brok, en hier gaat de band iets steviger door dan bij de half uur durende opener. Toch blijft de basis van die weemoed gekoppeld aan spaarzame uitbarstingen en repetitieve melodieën behouden. Postrock en black metal onder een enkele paraplu: het kan dus wel degelijk. Het enige nadeel is dat de muziek vaak iets te zweverig of monotoon klinkt om iemand echt bij het nekvel te grijpen. Het bizarre is dan ook dat gelijkaardige bands als Wolves in the Throne Room of Fauna weliswaar eenzelfde werkwijze hanteren, maar toch net dat beetje beter beklijven dan Johan Wolfgang Pozoj. Daardoor blijft dit album wat op de achtergrond hangen, al is het allicht geen slecht idee om deze schijf een kans te geven als voornoemde namen ook in de smaak vallen.
