Joey Calderazzo komt uit New York. Daar is op het eerste zicht niets bijzonders aan, ware het niet dat het ritme van deze bruisende, intense en energieke stad door 's mans aderen lijkt te lopen. Met zijn energieke en verbluffende speelstijl steelt hij al geruime tijd de show als pianobegeleider bij verschillende projecten van Michael Brecker en recent ook bij Branford Marsalis. Bovendien is hij met deze plaat aan zijn zesde van eigen makelij toe, en wat voor één. Weg bas, weg drum, weg koperblazers, weg alles, behalve: ruim plek voor Calderazzo solo!
Laat het even duidelijk zijn dat Joey Calderazzo op zijn eentje een geluidsmuur kan opzetten. In de opener, 'Bri's Dance' zet hij zijn rechterhand in vijfde versnelling en neemt een hectisch loopje met een eenvoudige basismelodie bovenop een strak spelende baslijn op rechterhand, die gaat voor iets moeilijker in het oor liggende toonafstanden. De onrust en sonore verzadiging die uit dit nummer ademt lijkt vreemd op een album waarvan de naam verwijst naar de Japanse poëtische definitie van eenvoud. Het titelnummer 'Haiku' is dan ook een stuk rustiger, impressionistisch bijna, als een lyrische ballade van de puurste soort. Ook 'Dienda', 'Chopin', met voor de hand liggende verwijzing, en 'A Thousand Autumns' zijn rustig en impressionistisch van stijl. Uit deze nummers blijkt overigens duidelijk de eigen stijl van Calderazzo: eloquent en vastberaden vertolkt hij een ingetogen sfeer, maar tegelijkertijd kan hij het niet laten om kleine improvisatorische notenloopjes te nemen en lichtjes buiten de lijntjes te kleuren. Met 'Just One of Those Things' en 'Dancin' for Singles' gooit hij het dan weer over een meer "stride-piano"-achtige boeg. De zware bastonen afgewisseld met de lichtere akkoorden op linkerhand en de vrolijke jazz-melodie moedigen aan tot spontaan ritmisch vingergeknip, al is het met de tempowisselingen in 'Just One of Those Things' niet altijd vanzelfsprekend, de rechterhand toont eens te meer de technische kwaliteiten aan van Calderazzo's pianospel.
'Haiku' is duidelijk een statement. "Hier is Joey Calderazzo, dit is hoe ik piano speel". En het moet gezegd worden dat dit statement aardig overeind blijft. Zowel op de drukke, stomende nummers, als op de stride-piano nummers en op de rustigere stukken lukt het hem op zijn eentje om met zijn eigen stijl uit te pakken. Het is duidelijk dat een podium niet veel meer nodig heeft dan Joey Calderazzo en een piano voor diens neus, al is een gelegenheid waar hij het podium deelt met andere muzikanten niet minder boeiend.
Meer over Joey Calderazzo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
