Al wie nog nooit een noot van Nick Drake heeft gehoord, krijgt permissie om dit venster stante pede te sluiten, het in te ruilen voor een site waar muziek gestreamd wordt en daar de naam in te geven. Zoals zovelen die Nick Drake pas ontdekken, is de kans groot er in amper twee uur tijd meteen zijn hele bij leven verschenen discografie door te jagen. Gedesillusioneerd in het leven en de muziekindustrie, stierf Nick Drake immers in 1974 aan een (allicht bewust genomen) overdosis drugs. Hij liet de wereld drie prachtige albums na: 'Five Leaves Left', 'Bryter Layter' en 'Pink Moon'. Hoewel Drake tegenwoordig een icoon is onder de singer-songwriters, was dat in de jaren '60 en '70 anders. Pas vanaf de jaren '80 werd echt gerucht gegeven aan de muziek van deze veel te jong gestorven muzikant, en Joel Frederiksen was een van de jonge mensen die toen nummers van de poète maudit oppikten. Dat Frederiksen een muzikale microbe bezat was duidelijk, maar hij ontwikkelde zich al snel als een van de belangrijkste luitisten ter wereld, en hij liet de muziek van Drake voor wat die was. Een nummer in het bijzonder, 'Time Has Told Me', bleef Frederiksen echter geregeld opvoeren in intieme kring. Telkens weer viel het hem op hoeveel mensen voeling hadden met muziek van Drake. Zo werd het idee geboren om zelf iets met die drie bewaarde albums te gaan doen.
De praktische uitvoering berustte evenwel op een misverstand: verkeerdelijk had zijn management doorgegeven dat Frederiksen op een concert in Umbrië muziek van Drake naast oude partituren zou plaatsen, om op die manier de traditie van de troubadours en de latere "klassieke" singer-songwriters (denk aan wat John Dowland naliet) in verband te brengen met de intimiteit van wat iemand als Nick Drake met zijn gitaar presteerde. Uiteindelijk blies Frederiksen het concert niet af en besloot hij zich vooral te focussen op Drake's laatste album, 'Pink Moon' uit 1972, en aan de droevige gestalte in deze teksten een requiem verbinden, als muzikaal vaarwel en duidelijk als eerbetoon voor zijn eigen muzikale roots, die Frederiksen zelf voor een stuk bij Drake legt. Best wel een interessant gegeven, want nummers van Drake arrangeren voor instrumenten uit de 16e eeuw is geen eenvoudige opgave. Als iemand er echter klaar voor is, dan wel Joel Frederiksen: samen met zijn Ensemble Phoenix Munich staat hij bekend als een van de belangrijkste voorvechters van muziek uit deze periode wereldwijd.
Het album dat 'Requiem for a Pink Moon: An Elizabethan Tribute to Nick Drake' is geworden, is een medaille met twee kanten. De bewerkingen van de Drake-nummers zijn het negatieve aspect: naar een gemiddelde coverband gaat nu eenmaal niemand luisteren, tenzij deze er in slaagt iets substantieel te veranderen aan de muziek zelf. Dat is hier dus niet het geval: Frederiksen en zijn kompanen voegen een ander timbre toe, maar tot een verrijking van het basismateriaal komt het nooit. Bovendien is Drake's stem zodanig uniek, dat het raar doet zijn teksten uit een andere, minder gehavende mond te moeten horen. Anderzijds siert het Frederiksen en co dat ze beide werelden heel mooi met elkaar weten te verzoenen: nummers van Drake lopen totaal ongecompliceerd over in muziek van verschillende eeuwen oud, waarbij het karakter dan ook nog eens zo veel mogelijk gelijkaardig blijft. Frederiksen heeft dus uitstekend gecompileerd en gearrangeerd: zijn requiem is een trip die langzaam doorheen een gevarieerd langzaam glijdt, zonder al te grote contrasten. De vraag blijft echter welk publiek hiermee in de wolken zal zijn: liefhebbers van oude muziek hebben hun liederen waarschijnlijk liever authentiek, terwijl Drake-fans onmogelijk kunnen vallen voor Frederiksens gevoelvolle fratsen. Een moedige en geslaagde poging dus, maar dit album veel opleggen zit er eigenlijk niet in.
