Op dit meesterwerk is het niet Brad Mehldau die de hoofdrol speelt, maar wel saxofonist Joel Frahm. Hoewel ze elkaar reeds van hun vijftien jaar kennen, is dit de eerste opname die ze samen (en dan nog wel in duo) maakten. Dat ze reeds eerder samen speelden, is duidelijk te horen aan de boeiende manier waarop ze op elkaar inspelen.
Joel Frahm, die toch een veel bescheidenere reputatie heeft, moet zeker niet onderdoen voor de veel bekendere Brad Mehldau. Het meest opvallende aan Frahm is zijn warme, brede klank. Ook de manier waarop hij de thema's speelt, is fantastisch: zonder al te veel franjes speelt hij gewoon de kern van het nummer. Een goed voorbeeld hiervan is het titelnummer 'Don't Explain'. Zonder het thema al te veel te veranderen, brengt hij de luisteraar in de juiste droevige sfeer die dit nummer uitstraalt. Frahm speelt vloeiende lijnen van achtste noten die door een bijzonder goede articulatie zeer transparant overkomen. Daarbij hanteert hij een toffe manier van fraseren die het swinggevoel, zonder bas of drums, impliceert. Dit is goed te horen in 'Oleo', een nummer van Sonny Rollins. Pianist Brad Mehldau heeft waarschijnlijk minder uitleg nodig. Hij speelt hier in zijn typische stijl, zodat hij elk nummer iets magisch bezorgt. Nu eens speelt hij zeer ingetogen (bijvoorbeeld in het nummer 'Don't Explain'), dan laat hij zich weer volledig gaan en speelt hij zeer virtuoos (in 'Get Happy'). Hij treedt op dit album als een prima begeleider aan, maar ook solistisch laat hij zich weer van zijn beste kant horen. De variëteit in zijn pianospel lijkt oneindig te zijn: soms speelt hij stride, dan lijkt hij bijna funk te spelen, dan weer brengt hij snelle single notes ten gehore of creëert hij een intieme sfeer met zijn prachtige voicings. Als repertoire heeft het duo hoofdzakelijk gekozen voor standards. Zonder deze al te veel te veranderen zijn ze er toch in geslaagd hun eigen stempel op deze composities te drukken. In het nummer 'Turnaround' van Ornette Coleman bijvoorbeeld beginnen ze met een vrije intro die uitstekend overgaat in het thema. Een soort van collectieve improvisatie volgt, waarna Frahm en Mehldau opnieuw op excellente wijze naar het thema terugkeren. Verder spelen ze nog 'Mother Nature's Son' van John Lennon en Paul McCartney en een eigen compositie, 'Away From Home'.
'Don't Explain' hoeft verder geen uitleg. Dit album is opnieuw een bewijs van de klasse van Brad Mehldau en Joel Frahm bewijst hiermee dat ook hij zeker tot diezelfde klasse mag gerekend worden. Hopelijk volgt er nog een tweede album van dit duo!
Meer over Joel Frahm with Brad Mehldau
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
