Net als de eerder besproken cd 'Some Sounds' van Erwin Vann, is Joe Lovano's 'Solid Steps' een heruitgave van een 'Jazz Club'-opname. De muziek voor deze cd is al in 1986 opgenomen, maar verdient de extra aandacht dubbel en dik.
De bezetting die saxofonist Joe Lovano voor zijn eerste album onder eigen naam rond zich wist te vergaren, is ronduit schitterend te noemen. Het sterrenkwintet bestaat, naast de saxofonist zelf, uit trompettist Bert Joris, pianist Michel Herr, Hein Van de Geyn aan de contrabas en drummer Dré Pallemaerts. Met uitzondering van Dré Pallemaerts, leverden alle groepsleden ook hun compositorische bijdrage aan dit meesterwerkje. Tussen de tien originele stukken bevindt zich ook 'A Picture of Her', een ballade in ¾ die duidelijk de handtekening van Erwin Vann draagt.
Het op 'Giant Steps' geïnspireerde 'Solid Steps' is van een veel gejaagdere aard, zonder dat dat storend is. Integendeel, de stomende tenorsaxsolo, de zeer precieze en sterk getimede solo van Michel Herr en Dré Pallemaerts' uiterst functionele interventies komen zeer ... solide over.
De tandem Van de Geyn – Pallemaerts bewees zijn efficiëntie reeds uitvoerig met ongehoord swingend werk tijdens de bloeiperiode van het Philip Catherine trio. Dat ze toen heel vaak samenspeelden, is overduidelijk te horen in de eenheid die beide muzikanten samen uitstralen. Een aardig staaltje van dit kunnen is onder andere merkbaar in Bert Joris' 'Who Knows'. Wat aanvankelijk een rustig en feeëriek nummer lijkt, verandert in een stuk met een pulse en een stevige swing die keer op keer voor kippenvel zorgt. De bas sluipt stiekem binnen op een manier zoals alleen Hein Van de Geyn dat kan, solo's kinken enorm spontaan, met Bert Joris in een glansrol. De veelheid aan stijlen is een kenmerk voor deze plaat. Dat komt uiteraard door het feit dat er werk van vijf verschillende inventieve componisten te beluisteren valt. Maar ook binnen hetzelfde nummer is er de mogelijkheid om van speelstijl te veranderen, een vrijheid die gretig wordt aangegrepen door de muzikanten. Vaak op initiatief van de ritmesectie wordt een ternaire feel omgebogen tot een rechtere benadering en vice versa. Dat dit steeds op het geknipte moment gebeurt, is onder andere te merken in Michel Herrs 'H and C's Dance'. Van Hein Van de Geyn staan er verschillende composities op deze cd. Die staan garant voor bloedmooie muziek met een bewonderenswaardige lyriek. Wie Van de Geyn echter alleen kent door zijn composities met de gerenommeerde absolute schoonheid in de enge betekenis van het woord, moet beslist eens naar 'Straight Shot' luisteren. Dit is een bruisend up-tempo stuk, alleen nog maar versterkt door de ijzersterke prestaties van zowel solisten als begeleiders.
De vijf talentvolle muzikanten op 'Solid Sounds' zijn ieder hun eigen weg gegaan en leiden nu elk projecten en groepen. Fijn om ze nog eens samen aan het werk te horen op een solide opname die ongetwijfeld een stukje jazzgeschiedenis behelst.
Meer over Joe Lovano
Verder bij Kwadratuur
