Met haar 'Next Generation'-serie wil het Duitse jazzmagazine Jazz Thing veelbelovende aanstormende groepen een klankbord geven en extra in de kijker zetten. Dat aanstormen mag in het geval van Jochen Baldes Subnoder wat ruimer gezien worden dan dat. Dit Zwitsers-Duitse jazzkwintet is immers al sinds 1997 actief (zij het wel in variabele bezettingen) en heeft al aardig wat opnames bij elkaar gespeeld.
'The Moholo Songs' start met het korte 'Moholo': een glijdende, bijna zwalpende intro waar sax en trompet elkaar van dichtbij achtervolgen en ei zo na op hetzelfde ogenblik hun noten laten beginnen. Door de heel melodische inkleuring van drummer Elmar Frey krijgt het geheel een sferisch en sterk vibrerend karakter. Diezelfde Elmar Frey kan samen met trompettist Michael Gassman meteen de overgang maken naar het volgende nummer 'Mind'. De aanhef van dit eerste volwaardige nummer van de cd contrasteert met de dromerige intro: hoewel het trompetspel van Gassman afgerond en omfloerst blijft, geeft de gearticuleerde en zeer gevarieerde drumpartij het nummer een veel duidelijkere richting mee. Bij de voorstelling van het thema zakt de stuwende drum echter terug naar de achtergrond en valt het nummer opnieuw in een glooiende stemming. De Fender Rhodes van Adrian Frey maakt de zoetgevooisde klank compleet. In tegenstelling tot de vrij gezapig neergezette thema's komt er in de solo's wat meer pit tevoorschijn. Baldes' solo in 'Glide' klinkt gefocust , energiek en laat de mistige waas eventjes volledig oplossen. Dit houdt niet tegen dat 'The Moholo Songs' voor de rest een uiterst zachtaardig en afgeborsteld karakter heeft. Variatie in klankkleur wordt niet zo zeer verkregen door de extremen van de tessituur van de individuele instrumenten op te zoeken maar door te variëren in de instrumentkeuze. Zo schakelt Adrian Frey regelmatig tussen piano en Fender Rhodes; Gassman verwisselt zijn al dan niet gestopte trompet voor een bugel en Baldes schuift zijn sax geregeld ter zijde voor een uitje op basklarinet. Dat deze laatste soms wat ijl en schel klinkt, verlaagt het beoogde effect wel aanzienlijk. Dat de tenorsax de ware thuishaven is van Baldes, is hoorbaar in onder andere 'Light' en 'Agnem Jamu'. Beide nummers zijn energieker en helderder van karakter en Gassman en Baldes weten daar hun fraseringen met een meesterlijke subtiliteit op elkaar af te stemmen. Ook het solowerk van alle bandleden slaagt bij deze laatstgenoemde nummers volledig te overtuigen, daar waar elders de spanningsboog soms onderbroken wordt.
Ondanks het 'Next Generation'-etiket blijft Jochen Baldes Subnoder erg in het gareel lopen. Het hoorbare meesterschap van het geleverde ensemble-spel en de ontegensprekelijke kwaliteit van de composities op 'The Moholo Songs' niet te nagezien, laat Jochen Baldes Subnoder de naar vernieuwing snakkende luisteraar op zijn honger zitten. Geen eendagsvlieg maar tegelijk geen hoogvlieger zijnde, geven deze 'The Moholo Songs" geen verdwazend toekomstperspectief.
Meer over Jochen Baldes Subnoder
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
