Het visueel meest opvallende aspect aan singer-songwriter Joanna Newsom is het feit dat de artieste zichzelf begeleidt met de harp, waardoor het contrast met haar frêle uiterlijk een nogal imposant zicht is. Newsom telt onder haar fans grote namen zoals Bonnie «Prince» Billie en Cat Power en had voor de opnames van haar tweede lp 'Ys' dan ook geen moeite om respectabel volk aan te trekken. 'Ys' bevat 5 songs, duurt een klein uur en is een van de meest intrigerende releases van het jaar.
Joanna Newsom brengt een eigen vorm van folk, maar heeft weinig gemeen met hedendaagse minstrelen zoals Devandra Banhart. Haar tracks zijn telkens van een epische duur, maar lijken allerminst lang: de zangeres weet de luisteraar te boeien met haar opvallende, pure stem, haar prachtig harpspel en de verhalende, boeiende teksten. De kers op de taart wordt echter gevormd door de prachtige klassieke arrangementen die Van Dyke Parks (bekend van zijn werk met de Beach Boys) aan de naakte songs heeft toegevoegd. Ze getuigen van 's mans genie en zijn decennialange ervaring en doen denken aan het orkestrale jazzmeesterwerk 'Lady in Satin' van Billie Holiday. Jim O'Rourke en Steve Albini legden op hun beurt respect en liefde aan de dag in de productie, zodat 'Ys' het audiomeesterwerk is geworden dat het verdiende te zijn. De plaat bevat enkele elementen die talloze mensen op de zenuwen dreigen te werken: een zeer persoonlijke stem, het idiosyncratische gedrag van de zangeres en de lange nummers zullen meer mensen initieel irriteren dan aanspreken. Toch wordt deze drempel gemakkelijk te overschrijden door het album simpelweg in zijn geheel te beluisteren. Zelfs die luisteraars, die bij de 12-minuten durende opener 'Emily' nog gewag maakten van een Kate Bush-doorslagje, zullen bij afsluiter 'Cosmia' hun oordeel hebben moeten herzien. De kwaliteit die tegen dan de revue is gepasseerd zal immers nog door weinig mensen ontkenbaar bevonden worden. Newsoms teksten (alsook de hoes van het album) getuigen van een voorliefde voor West-Europese Middeleeuwse cultuur ('Monkey and Bear'), maar zonder ook maar ergens naar pastiche of zelfs maar oubolligheid af te glijden. Elke song bezit integendeel een tijdloze kwaliteit die wordt versterkt door de intelligente, feilloze teksten, die bol staan van fantasierijke beelden (zonder te verworden tot fantasy) en herinnerenswaardige frasen. Newsom toont zich ook zonder de stijlvolle arrangementen een meesteres in haar discipline: in 'Sawdust & Diamonds' laat ze zichzelf enkel bijstaan door de harp, wat een beeld geeft van hoe intiem en tegelijk grandioos haar live-optredens moeten klinken. Op 'Only Skin', mogelijk de beste maar zeker de langste track op het album (16 :53), treedt Parks opnieuw aan met zijn strijkers, die Newsoms rijke verhaal begeleiden, zoals een goede cinemascore de kijker meer bij het verhaal betrekt in plaats van louter achtergrondmuziek te zijn.
Hoewel 'Ys' van sommige luisteraars misschien wat te veel geduld of energie zal vergen, is dit een plaat waar heel wat overtuigden later nog regelmatig naar zullen teruggrijpen. Newsom heeft met haar tweede album alvast een bescheiden meesterwerk op zak waar de meeste Belangrijke Hedendaagse Artiesten enkel van kunnen dromen. Het wordt enkel hopen dat 2007 niet het jaar van de Joanna Newsom-doorslagjes zal worden en dat de artieste zelf snel genoeg nieuw werk op de markt brengt.
Meer over Joanna Newsom
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
