Met ‘Mermaid’ releaset Joan & The Sailors, het geesteskind van zangeres en gitariste Joan Seiler, zijn debuutalbum. Het donkere, folky en hypnotiserende album is niets om vrolijk van te worden maar weet de luisteraar wel te boeien. Dit niet het minst omwille van Seilers uitzonderlijke zangtalent. Met haar stem die telkens erg prominent aanwezig is zingt ze lonkend als een (what’s in a name) sirene, die voorbijvarende matrozen naar de rotsen toe probeert te lokken. De plaat bekleedt een breed muzikaal spectrum en wisselt voortdurend af tussen slepende songs met jankende gitaren en pur sang folk nummers. De donkere ondertoon blijft zo goed als permanent bewaard en globaal gezien is dit het recept voor een geslaagd album.
‘Mermaid’ opent met het bezwerende ‘Silly Loving Lovesong for the Humble Gentleman’ dat met zijn repetitieve (maar fascinerende) gitaarpartijen, hypnotiserende drumlijnen en aanzwellende harmoniezang de toon zet. Meteen valt Joan Seilers vocaal talent op. Meer dan eens doet haar stemgebruik erg denken aan dat van de koningin van de IJslandse muziekscene: Björk. Het minimalistische ‘Jailheart’ dat druipt van de melancholie verkent dan weer de duistere krochten van de charismatische frontvrouw haar ziel. Met ‘Time of No Time’ maakt het eerste folky nummer zijn opwachting. De mannelijke vocals die plots opduiken creëren een aangenaam spel tussen de verschillende stemtimbres.Hoewel de meeste nummers sterk worden ingezet duren ze te lang en brengen de laatste minuten vaak niets meer bij. Het dieptepunt is het Franse nummer ‘Où Est-Tu?’ dat na de veelbelovende zanglijnen in de intro nergens heen lijkt te gaan. Desondanks alle pluspunten slaagt Joan & The Sailors er niet in de luisteraars aandacht voortdurend vast te houden. Dit al te vaak omwille van de langdradigheid van nummers.De plaat sluit af met titelsong ‘Mermaid’ dat de verwachting van een episch sluitstuk niet weet in te vullen. Het nummer kabbelt voort op het tempo van de rest van de plaat en weet halverwege zijn 8:20 minuten dan ook niet meer te boeien. Na dit nummer valt er echter een stilte waarna een titelloze hidden track opduikt. Hoewel deze laatste song eerder aandoet als een ruwe demo slaagt het er met zijn versnellende pianolijn en feeërieke zanglijn toch in de rol van volwaardige afsluiter in te vullen.
Joan & The Sailors toont met ‘Mermaid’ over een enorme capaciteit te beschikken, maar ondanks uitmuntend vocaal werk en bezwerende gitaarlijnen weten ze toch niet altijd de aandacht vast te houden. Nummers worden te lang uitgesponnen en verliezen zo veel van hun kwaliteit. Toch staan songs als ‘Silly Lovesong for the Humble Gentleman’ als een huis en wellicht ligt er dan ook een mooie toekomst in het verschiet voor Joan & The Sailors.
