Vaststelling: Joan Osborne lijkt maar niet te verouderen. Haar muziek daarentegen blijft maar rijpen. De New Yorkse haar achtste studioplaat ‘Love and Hate’ werd ingeblikt samen met Jack Petruzelli, de producer die ook coveralbum ‘Bring it on Home’ begeleidde wat een Grammynominatie opleverde voor “Best Blues Album”. Die geeft de nodige ruimte aan de singer songwriter om in alle gedegenheid popsnoepjes met jazz, funk, soul, blues, rock en zelfs klassieke filmmuziek af te leveren.
Osborne pint zich duidelijk niet vast op één invloed, maar houdt met haar solide, soulvolle stem de teugels strak in de hand. Zo bewandelt ze in een trage pianoballade met Spaanse gitaaraccentjes en orkestrale strijkers de wegen van intimiteit en verlangen, terwijl een enthousiaste poprocksong als ‘Thirsty for My Tears’ gestalte geeft aan onbegrip en zelfs boosheid. De haat en liefde uit de titel worden mooi samengevoegd in een album vol liefde en vocale emotionaliteit, een duidelijke sterkte van de Amerikaanse zangeres.
Wat is zeker aanwezig? Pit, gevoel, melodieuze sterkte en mooie, volle arrangementen. Wat ontbreekt? Het echt naar de keel grijpen, de siddermomenten, de hits. Is er dan nood aan een nieuwe ‘One of Us’-tophit? In geen geval natuurlijk, maar het had de dame wel geholpen ‘Love and Hate’ aan de man te brengen. Want ondanks de vele kwaliteiten blijven nummers als een wat gewrongen, traag voortschrijdend ‘Not too Well Acquainted’ met zijn wat te intelligent klinkende, jazzy melodiesprongen wel een serieuze drempel om over te rijden. Die tragere, wat melodramatische momenten geven gelukkig wel weer ruimte aan Joan Osborne om een toedekkende, geruststellende gemoedelijkheid uit haar stem te halen die enkel maar bewondering kan opwekken.
Een keer pakt de sterke singer songwriter echt terdege uit. ‘Kitten’s Got Claws’ begint wat kabbelend met echo en piano, maar met krachtige stem klimt ze de hoogte in om met een instrumentarium van tremelo gitaar, strijkers, roffelende drum en warme bas voor een pracht van een climax te zorgen. Dit melancholisch nummer is zonder twijfel een wereldsong.
‘Love and Hate’ is een wonderlijke plaat, laat dat duidelijk zijn. Joan Osborne is niet voor niet een van de leading ladies van de Amerikaanse songwriter soul tussen namen als Emmylou Harris, Bonnie Raitt of Aimee Mann. Net zoals haar lotgenoten zorgt die typisch Amerikaanse stempel ervoor dat het moeilijk is om vaste voet op Europese grond te kunnen zetten. Zonde, want dit is sowieso één van de sterkste Osborne-albums.
