Dat het spel van Joachim Badenhorst duidelijk in de lijn ligt van dat van John Butcher is geen geheim meer. Beide rietblazers combineren een straffe techniek en een beheersing van speciale speeltechnieken met een genuanceerd en uitgepuurd geluid. Op deze cd krijgen de twee gezelschap van percussionist Paul Lytton die zo attent speelt dat hij met zijn ritselende en ratelende geluidsrepertoire mooi tussen zijn collega’s past of er zelfs helemaal mee versmelt.
De kwaliteiten van de samenwerking zitten in de details en vanaf de driedelige ‘Nachtigall Suite’ waarmee de cd opent, laten de drie meteen horen wat ze qua finesse in huis hebben. De ratelende geluiden van het begin, in verschillende snelheden en klankkleuren, katapulteren de luisteraar middenin een uurwerkwinkel. Butcher en Badenhorst begeven zich met deze percussieve benadering meteen op het terrein van Lytton, waardoor het onderscheid tussen blazers en percussie verdwijnt, een fenomeen dat later nog meermaals zal opduiken.
Ook in hun meer bekende klankidioom is de controle van de rietblazers indrukwekkend. Egale tonen worden door snelle tongbewegingen geleidelijk aan van een gekarteld randje voorzien en de ruisende lucht die bij de “klassieke” toon gespeeld wordt, wordt mooi gedoseerd en gecontroleerd.
In het tweede deel van de suite is het Lytton die naar zijn collega’s opschuift. Door het manipuleren van tromvellen kan hij dezelfde toonhoogtefluctuaties als Badenhorst laten horen. Ook hier is er weer een symbiose van de drie muzikanten, wanneer die allemaal kiezen voor het snel en herhalend afwisselen van twee noten. Door allemaal in een ander ritme te wegen, ontstaat er een netwerk van aan elkaar verwante lijnen die steeds verder evolueren waarbij de oorspronkelijke tweetonige basis steeds vager wordt. In het derde deel haalt Butcher dan even zijn technisch meesterschap boven wanneer hij razendsnel wisselt van een- naar tweestemmig spelen, als een overactieve boordcomputer van een vintage ruimte schip.
Dat de andere stukken van de cd in dezelfde lijn liggen als de suite, maakt dat luisteraars die hun aandacht er niet bij houden de point gaan moeten missen. Buiten enkele climaxen, opereert het drietal bij voorkeur in zachtere volumes, waarbij toonkleur, muzikale evolutie en de onderlinge communicatie het werk moeten doen.
Wie er met de volle aandacht bij blijft, hoort echter de ene na de andere wereld passeren: spichtige bewegingen als een zwerm fladderende kolibries, natuurtaferelen die zo uit de discografie van Chris Watson kunnen komen of Butcher die speelt alsof hij zijn geluid door een funky wah-wah-pedaal jaagt. Badenhorst en Butcher houden het overblazen en overslaan heel beheerst en waar Lytton eerder de klankwereld van zijn blazende collega’s opzocht, klinken die twee in ‘Nief Gerief’ net als een ratelend en tikkend percussie-ensemble.
In de afsluitende titeltrack vatten Badenhorst, Butcher en Lytton het nog eens allemaal samen. Schrille, dissonante en onregelmatig veranderende multiphonics staan naast een ijle en hees geblazen passage, waarna opnieuw het microscopisch uitvergrote klankbeeld van een kolonie insecten opduikt. Met dat allemaal dan nog eens in een coherent geheel, is er geen twijfel meer mogelijk: hier zijn geen klarinettisten, saxofonisten of drummers aan het werk, maar rasechte muzikanten.
'Nachtigall' is verkrijgbaar via de website van Joachim Badenhorst (zie hieronder).
