Op deze 'Am I Blue' dubbelaar zijn negen venijnige bluesnummers van één van de meest invloedrijke muzikanten van deze eeuw terug te vinden. De liefde van Jimi Hendrix voor de blues wordt in twee cd's geportreteertd. De geluidskwaliteit van de opnames is uitstekend en de blauwe cover met een verkrampte Jimi Hendrix belooft donkere, gepassioneerde, rauwe blues vol schreeuwende, virtuoze gitaarkunsten. En dat krijgt de luisteraar ook.
'Lord I Sing the Blues for Me and You' is een tien minutenlange gitaarsolo van Hendrix met op het einde enkele lijnen warme, krachtige gezongen tekst. Een cliché bluesschema wordt door de vaste leden, drummer Miles en bassist Cox, verzorgd in samenwerking met nog een extra gitarist. Roffelende drums en een jankende, zagerige gitaar, high van de reverb, leiden 'Country Blues' in. Dan komt de rollende hoofdmelodie in die hier en daar begeleid wordt op mondharmonica. De bas gaat de melodie spelen wanneer Hendrix begint te soleren. De te vroeg gestorvene combineert smakelijk gebogen noten, vingervlugge loopjes in de pentatonische bluesscale en precisiewerk. Het hoogtepunt op de eerste cd is zonder twijfel het zevenentwintig minutenlange 'Villanova Junction Blues'. De trage groove wordt na een welke-gekke-klanken-krijg-ik-allemaal-uit-mijn-gitaar-intermezzo twee versnellingen hoger gegooid in vrijpostige hardrock. Hendrix laat zijn furie los op de gitaar met zware power chords die afgewisseld worden met venijnige riffs. Drummer Miles gaat te keer gaat als een agressieve wildeman en volgt Hendrix ritmes op de kleine trom. Cox legt een erg solide basgroove in dit deel en is hier de ritmische rots in de branding. De tweede cd herbergt klassiekers als 'Voodoo Chile' en 'Hear my Train a Camin''. Het laatste nummer begint met Hendrix die een introductie mompelt, ondersteund door een wenende gitaarfrase hier en daar. Dan haalt hij uit met een rauwe stem en gaat het nummer van start. De feedback en het zware gitaarwerk zijn hier veel meer aanwezig dan bij het subtielere 'Country Blues'. De verdeling van de ritmesectie is hier weer zeer duidelijk: Miles gaat zijn gangen en volgt Hendrix qua agressie (soms met een paardegetrappelritme op de cimbaal) en Cox zorgt voor de stabiliteit. Op de tweede cd zingt Hendrix veel meer dan op de eerste. En dan vallen zijn kwaliteiten als zanger des te harder op. De warme, diepe soulstem van de man heeft zoveel karakter en uitstraling dat het moeiteloos een nummer een niveau hoger kan tillen met enkele zinnen. Luister naar 'Once I had a Woman' waar hij zichzelf uitstekend begeleidt op gitaar en hier en daar meezingt met een frase die hij op gitaar speelt.
Deze compilatie biedt een duidelijk beeld op Hendrix kwaliteiten als gitarist en zijn liefde voor de blues. Zoals elk album van Hendrix toont het hoe vernieuwend de man was en hoe ver hij zijn tijd vooruit was.
Meer over Jimi Hendrix
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
