Jim Snidero is niet echt een grote naam in de jazz. Uitgezonderd enkele releases met zijn eigen kwartet houdt de man zich in hoofdzaak op de achtergrond bezig. Hij doceert muziek en schrijft gespecialiseerde werken over jazz. Techniek en kennis zat dus. Het album 'Strings' beschouwt hij als de grootste uitdaging in zijn carrière totnogtoe. Niet in het minst omdat hij nooit eerder voor strijkers muziek heeft geschreven.
Natuurlijk is het voor elke jazzmuzikant die een album wil opnemen met strijkersectie geen sinecure om origineel te klinken. Vaak beperken de arrangementen voor strijkers zich tot het optrekken van een wollig klanktapijtje dat zich niet op een gevorderde manier vermengt met de rest van het ensemble. Snidero heeft zijn uiterste best gedaan om niet in hetzelfde schuitje te zitten, maar vaak tevergeefs. 'Theme for Ernie' en 'It's the Talk of the Town' zijn twee standards waar niet bijzonder veel mee gebeurt. Snidero speelt uitstekende solo's, maar de bewerkingen die hij voor de strijkers heeft geschreven zijn net niet slaapverwekkend. 'Slipping Away' en 'Forever Gone' zijn dan weer melige mainstream ballads die niet veel om het lijf hebben. 'Ventura' daarentegen is opwindender. Latino ritmes en een leuk duet tussen celliste Mary Wooten en altviolist Ralph Farris tonen dat Snidero weet welke richting de muziek allemaal uit kan. Het opmerkelijkste stuk op dit album is de driedelige 'River Suite'. Tijdens het eerste deel, 'Dawn', krijgt cellist Thomas Ulrich een vrijere rol. Onder begeleiding van de andere strijkers speelt Ulrich een prachtige, ingetogen solo. Ook Snidero stelt alweer niet teleur met zijn naadloze lyriek. 'On the Bank', het tweede deel, klinkt vertrouwd in de oren. De strijkers creëren zonder al te veel tegendraadse geluiden een zachtmoedige soundtracksfeer. Hierdoor krijgt Snidero, dit keer op fluit, veel ruimte om het nummer gestalte te geven. 'Torrent', het derde en laatste deel, vormt zonder twijfel het hoogtepunt op dit album. Pizzicatofragmenten die voor afwisseling en een opgewekt gevoel zorgen, moeten op hun beurt wijken voor een fraai intermezzo. Violist Mark Feldman gaat vastberaden in tegen een geweldige, maar gedoseerde, Billy Drummond op drums. Het is jammer dat dit niveau niet meermaals wordt gehaald want Snidero beschikt met o.a. Mark Feldman en Joyce Hammann toch over aardig wat potentieel.
Het is duidelijk dat Snidero als arrangeur beperkt is. Als solist in zijn eigen kwartet en (vroeger) bij de Mingus Big Band speelt deze man de pannen van het dak. Dat doet hij hier ook, maar de niet echt nadrukkelijke strijkers hadden even goed kunnen ontbreken, behalve dan in de 'River Suite'.
Meer over Jim Snidero
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
