AlasNoAxis is al langer dan vandaag Jim Blacks uitstapje naar de meer onconventionele jazz. Het debuutalbum van de groep, het in 2000 verschenen 'AlasNoAxis', was een bundeling vol bevreemdende miniaturen en enkele langer uitgesponnen, experimentele stukken. In de pers doken indertijd termen op zoals "caleidoscopisch meesterwerk" of "bevreemdende en aangrijpende visie op jazz". Wie vandaag 'Houseplant' in handen krijgt, moet vaststellen dat de band een hele ontwikkeling heeft doorgemaakt. Het jongste album bevat namelijk vooral gecomponeerde tracks, waar de ruimte voor improvisatie langzaam maar zeker uit is weggesijpeld. Rouwig hoeft men daar echter niet om te zijn, want Jim Black heeft een haast onovertroffen gevoel voor melodie en voor 'Houseplant' dacht hij een gloednieuwe middenweg uit tussen jazz en rock.
Dat klinkt misschien als een foute boel, maar de muzikanten van AlasNoAxis zijn geen aanstellers die de rockgeschiedenis even komen corrigeren. 'Houseplant' zweeft immers perfect tussen jazz en rock en vormt een haast unieke symbiose, in die mate zelfs dat de luisteraar na een aantal luisterbeurten spontaan melodieën gaat neuriën over de tunes, zoals een vocalist zou doen. De tenorsax van Chris Speed klinkt afwisselend getormenteerd, bezwerend, intiem en suggestief en kaapt grotendeels de hoofdrol weg. Speed klinkt hees, maar blijft voortdurend immens veelzeggend. Zijn muzikale articulatie is ronduit weergaloos. De opzwepende ritmes, met een funky inslag en vaak rechtstreeks refererend aan de rock, worden door Jim Black zelf gepresenteerd, die zijn sprekende partijen heel zacht kan neerzetten. Als drummer is hij prominent aanwezig, juist door zichzelf weg te cijferen en het geheel vanuit de achtergrond gade te slaan. Waar vele drummers de neiging hebben om in wilde solo's of ritmisch complexe partijen hun kunnen te bewijzen, beperkt Black zich tot de essentie. Hoewel hij hier als bandleider genoemd wordt, ziet de luisteraar dat doorheen het album nergens geëxpliciteerd. Dat een muzikant zo bescheiden kan blijven, zelfs als het hele album geconcipieerd is rond zijn eigen briljant en gloednieuw idee, siert.
Hilmar Jensson is al langer de gitarist van AlasNoAxis en lijkt ook in dit vernieuwde opzet wonderwel te aarden. Hij voegt een ruw, ongepolijst kantje toe aan de muziek (hetgeen hij vroeger ook al deed), waardoor ze aan snedigheid en vinnigheid wint. Het hoge noorden is overigens goed vertegenwoordigd, want Skuli Sverrisson mag op de bas heerlijke, bijna funky lijnen neerzetten. Ook hij doet dat echter met zoveel tact, dat zijn bas heel subtiel verweeft met het zoete geluid van Blacks drums. En zo valt 'Houseplant' volledig in de plooi; een quasi perfecte harmonie.
Als jazz ooit episch wordt, dan mag dit album model staan. 'Houseplant' voelt aan als een lange reis doorheen een desolaat landschap, waar Black ontzettend secuur ups en downs in verwerkt. Er wordt rijkelijk verwezen naar rockmuziek, maar nergens krijgt de plaat een gratuit cross-over-karakter. De muzikanten wijken immers niet af van hun zelf gegraven pad en banen zich al spelend steeds dieper een weg in een magisch, vooralsnog onbekend universum. AlasNoAxis laat al sedert zijn debuut in 2000 de kracht van de melodie voor zich spreken, en op hun nieuwste album doen ze dat met meer klasse dan ooit. Vijf albums later, is "een klein meesterwerk" al niet meer zo klein. Tegenwoordig ligt Jim Black's AlasNoAxis buiten categorie.
Meer over Jim Black's AlasNoAxis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
