Toen violiste en zangeres Jenny Scheinman in 1999 naar New York verhuisde, gaf ze zichzelf vijf jaar om haar weg te vinden. Ze zit er nog altijd en met ‘Mischief & Mayhem’ bracht ze haar zevende album onder eigen naam uit, ditmaal in het gezelschap van bassist Todd Sickafoose (Ani DiFranco), gitarist Nels Cline (Wilco) en drummer Jim Black (AlasNoAxis, TYFT).
Scheinamnn komt uit een familie van folkmuzikanten en dat is op ‘Mischief & Mayhem’ geregeld te horen en niet alleen in de composities. De warmte van haar gave vioolklank, haar secure intonatie en haar haast klassieke ritmische precisie klinken heel direct en spontaan. Haar geluid komt het best naar voor in de melodische, vaak wat eenvoudigere en catchy nummers die de charme van Tin Hat uitademen.
Nu eens knipogen die naar de folk, zoals in ‘The Audit’ en ‘Sand Dipper’, hoewel ze in dit laatste nummer met haar viool even het vreemde element is, in combinatie met de vrije percussie en de mooi opgebouwde gitaargeluiden van Cline. Die is trouwens op wel meer nummers de verdoken ster van de cd met een gevarieerd, tintelend geluid dat echter nooit de melodie van de bandleidster in de weg zit.
In ‘Ali Farka Touché’ vertoeft Scheinman even in woestijnsferen (die inderdaad vaag klinken als de deining van Ali Farka Touré) en in ‘Blues For The Double Vee’ duiken er rockinvloeden op, maar alles blijft op kamermuziekniveau. De drums van Black en de distortion van Cline gaan er niet over en zoeken zelfs nergens de grens op. Scheinman mag dan links en rechts wat krassen en schuiven, de charme van de muziek blijft haar grootste kracht, al voorziet ze ‘Blues For The Double Vee’ wel van een markante, uitdagende harmonisatie.
Wanneer ze de melodische paden verlaat, spreekt haar muziek heel wat minder. Spelend op geluid en vrijer bewegend komt haar sound minder tot haar recht en bovendien ebt de spankracht van de stukken die in meerdere delen opgebouwd zijn snel weg. Niet dat het allemaal minder mooi wordt, maar het gevaar dat ze lijkt op te zoeken, komt er niet uit. Improvisatorisch klinkt ze met korte fragmenten en eerder evident klinkende frases ook niet echt scherp. Black en een soms spacy flipperende Cline duwen nergens door, waardoor stukken als ‘Devil’s Ink’ en ‘July Tenth in Three Hours’ weinig impact krijgen.
Zo wordt ‘Mischief & Mayhem’ met nog geen drie kwartier muziek toch een wisselvallige cd, waarvan de eenvoudigste en heerlijk melodische tracks veruit het meeste indruk nalaten.
