De Amerikaanse oer-shockpunker laat zich opnieuw opmerken. Na een leven als frontman van de legendarische Dead Kennedys en naast zijn bloeiende label Alternative Tentacles, heeft Jello Biafra een nieuwe jeugd ontdekt in zijn band The Guantanamo School of Medicine. Een goed jaar na zijn opvallend evenwichtige ‘Enhanced Methods of Questioning’ en in de storm van de strijd om de Amerikaanse presidentsverkiezingen, moest de anarchist nog even zijn politieke stempel op de feiten drukken. ‘Shock-U-Py!’ is een drie tracks tellende ep die – in heuse punkstijl – in beperkte oplage werd uitgebracht maar digitaal te verkrijgen is tegen een willekeurige bijdrage.
De basis van dit schijfje is ‘Shock-U-Py!’, een dik zeven minuten tellende song die ode betoont aan de Occupy-beweging die wereldwijde stakingen veroorzaakte tegen de onrechtvaardige wereldeconomie, openbare plaatsen en pleinen bezette en alternatieve samenlevingsvormen voorop stelde. Met een lekker stoere, semi akoestische rock’n’rollriff die opgevuld wordt met gezamenlijk gescandeerde kreten (“die gemakkelijk ook in straatprotesten kunnen overgenomen worden”), groeit het nummer uit tot een uptempo revolutiesong met rollend bas- en drumritme en de cynisch narratieve frasen van Biafra. Het nummer zit erg knap in elkaar dankzij een boel bruggen, solo’s, herhalingen en tempowisselingen – op het einde wordt opnieuw overgegaan tot het trage rock’n’rollpatroon dat de song opent (om als allerlaatste opnieuw te versnellen).
De tweede track is een rechtstreekse aanval met Scud raketten op het politiek systeem: “Barackstar O Bummer turned out to be more than Rodney King”. De vlotte rocksong laat de dramatiserende, typische stem van Biafra prima tot zijn recht komen waardoor dit nummer meer dan ooit knipoogt naar het beste werk van The Dead Kennedys.
De afsluiter ‘We Occupy’gooit het over een heel andere boeg, hoewel het onderwerp opnieuw over het Occupy-protest gaat. Met medewerking van de vrienden van DOA gaat het gezelschap zowaar voor een stukje skapunk. Vrolijk huppelende ritmen en een tremolo gitaarriffje staan in schril contract met de tekst, die opnieuw over bezetting en economische uitbuiting gaat, maar geven het geheel wel een soort van overwinningsgevoel (hoewel er nog stevig wat werk aan de winkel is).
Het lijkt misschien op een tussendoortje, maar Biafra en co hadden duidelijk aanleiding om zich nog eens politiek te mengen. Deze ep, een voorbode van de derde langspeler van de Guantanamo School of Medicine komende lente, is dan ook van erg goede kwaliteit en laat zien dat een oude punker nog regelmatig nieuwe veren krijgt. Sterke songs, een duidelijke boodschap: meer moet dat niet zijn.
