In een periode waar arbeiders door collectieve staking een aangekondigde sanering van een internationale biergigant kunnen tegengaan, biedt een nieuwe plaat van Jello Biafra een leuk extraatje. De voormalige Dead Kennedys-frontman, oer-anti-establishmentpunker en baas van het legendarische Alternative Tentacles blijkt zijn wilde haren nog steeds niet kwijt te zijn. Biafra heeft eindelijk nog eens een volwaardige band rond zich geschaard om in volle anarchopunk-traditie zijn aanklachten tegen het globalisme en kapitalisme vorm te geven. Relevant of niet, dit stukje levende geschiedenis staat na twee decennia vol lauwe muzikale probeersels, spoken word performances of zelfs een politieke coup als presidentskandidaat voor de groenen in de VS nog steeds heerlijk op scherp en laat de oude hanenkamglorie met verve herreizen.
Enkel al de naam van Jello's begeleidingsband spreekt boekdelen. Achter de schenenschoppende titel "Guantanamo School of Medicine" blijken immers Ralph Spight van Victims Family, de inmiddels weer vertrokken Billy Gould van Faith No More en twee heren van Freak Accident schuil te gaan; geen groentjes zeg maar. Spichtige, scherpe punkrock op een hoog tempo en niveau is het resultaat. Opener 'the Terror of Tinytown' geeft prima aan waar het hier om gaat: subtiele vuilbekkerij (over het boven de wet staan van toppolitici) die de chaotische geest van Dead Kennedys koppelt aan modern, gemeen gitaargeweld. Met vriend en hiphop-powerbeest Matt Kelley achter de knoppen (Tupac, Digital Underground) om het geluid nog net dat iets meer te laten knallen, durft dit communistische plaatje ook regelmatig het rood in duiken. Met 'Strength tru Shopping', het door een dijk van een surfriff aangevuurde 'Neu Feudalism' of de afsluitende anti-Obama song 'I Won't Give Up' onder de gelederen mag deze schijf nu al een klassieker genoemd worden. Zonder enige noemenswaardige vernieuwing en met de kenmerkend felle, voortdurend op- en neertierende stem van Biafra voorop rammelt dit kwintet negen songs of een kleine drie kwartier in het rond. Muzikale hoogstandjes of spitsvondigheden zijn hier niet aan de orde, maar een portie goede oude punk-stoerdoenerij kan soms ook wonderen doen.
Nu Jello Biafra eindelijk voorgoed uit zijn assen verrezen lijkt te zijn en inmiddels al volop bezig is aan een wereldtournee, krijgt de apolitieke publieke opinie weer een aardige duw in de rug. Volgens dit gezelschap is er globaal nog maar bitter weinig veranderd in dertig jaar. Hetzelfde mag gezegd worden over de muziek die dit maatschappelijke spuien opnieuw vormgeeft. Wie zijn oude Dead Kennedys-platen nog steeds koestert, krijgt hier een aardig cadeautje voorgeschoteld. Wie het toen echter al een rommelpotje vond, zal er nu niet blijer op worden.
Meer over Jello Biafra and the Guantanamo S
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
