Dat hij als zestienjarige snaak een auditie voor Megadeth-gitarist niet haalde, zou Sanctuary-snarenplukker Jeff Loomis indertijd worst wezen: samen met drie andere maten uit Seattle stampte hij in de vorm van Nevermore de meest originele thrash metalgroep van de laatste tien jaar uit de grond. Nadat deze heren in 2005 met het fenomenale 'This Godless Endeavor' hun voorlopige hoogtepunt bereikten en uitgebreid op wereldtournee gingen, vonden zowel zanger Warrel Dane als Loomis dat het tijd was voor hun eigen soloplaatjes.
Loomis schudde vervolgens pijlsnel tien nummers uit de mouw, trok de studio in met voormalig Nevermore-producer Neil Kernon en eerste Nevermore-drummer Mark Arrington, en besliste dat er heel eventjes geen grenzen op zijn gitaarspel meer mochten staan. En kijk: op 'Zero Order Phase' laat Loomis duidelijk horen dat hij beïnvloed is door gitaristgitaristen als John Petrucci en Yngwie Malmsteen, maar evenwel door klassiekers als Jimi Hendrix en Brian May. Op deze instrumentale plaat belicht Loomis dan ook alle kanten van zijn spel: vingervlugge shredsolo's, orkestrale harmonics, vingervlugge shredsolo's, fijnzinnig getokkel, vingervlugge shredsolo's, dissonante monsterriffs, vingervlugge shredsolo's... het staat er allemaal op.
Opener 'Shouting Fire at a Funeral' is overduidelijk oorspronkelijk geschreven geweest voor Nevermore en laat dankzij zijn zware thrash met eigenzinnige harmonieën dan ook meteen een goede indruk na. Watchtower-gitarist Ron Jarzombek zorgt voor een vrij leuk gitaarduel in 'Jato Unit' en Pat O'Brien van Cannibal Corpse doet zijn gastding op het met idiote koorsamples versierde 'Race Against Disaster'. Vergelijkbare onnozele effectjes komen ook terug in de overigens best fijne akoestische afsluiter 'Departure', en hoewel de pianointro van de Satriaanse semi-ballad 'Sacristy' erg welkom is op de plaat en voor een degelijk nummer zorgt, dreigt powerballad 'Azure Haze' net over de irritant melige grens te vallen.
Gelukkig mag jazzbassist Michael Manring het oosters getinte 'Cashmere Shiv' van een heerlijke solo voorzien, en is de rollende coda van 'Devil Theory' zodanig moddervet dat zelfs de daarop volgende, klassiek getinte Malmsteen-ode 'Miles of Machines' zijn doel bereikt. Het allerleukst is de furieuze fusion van 'Opulent Maelstrom', die netjes het midden houdt tussen moderne prog en old school thrash, met sterke melodieën en Loomis' herkenbare speelstijl als hoofdingrediënten.
'Zero Order Phase' mag op het eerste gehoor een typische frettenneuker-cd voor snarenaficionado's zijn, maar wie even iets verder kijkt, zal ook merken dat er toch heel wat knappe wendingen in zitten. Feit is wel dat Loomis met Nevermore steeds originele en opvallende dingen heeft gedaan, en dat hij met dit album absoluut geen potten zal breken – en hoewel dat misschien ook helemaal niet de bedoeling was, blijft 'Zero Order Phase' daardoor toch relatief beperkt qua muzikaal bereik.
Meer over Jeff Loomis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
