De tijd van de meestergitarist ligt blijkbaar achter de muzikale mensheid. Tijdens de jaren tachtig mochten gitaristen nog heerlijk uitgesponnen soleren, werd er nog niet denigrerend gedaan over technische bagage en vloekten hordes beginnende gitaristen tijdens het proberen naspelen van hun idolen. En toch... Dankzij heren als Jeff Loomis begint er opnieuw een era te komen waarbij de solo terug mag tot zelfs moet! 'Plains of Oblivion' is Loomis' tweede soloplaat en het is er opnieuw eentje geworden om vingers bij af te likken.
Vooraleer de orde van de dag centraal staat, is een waarschuwing wel op zijn plaats: dit is in de eerste plaats een album van een gitarist. Luisteraars die dus nauwelijks affiniteit hebben met flitsende techniek of overdonderende riffs, zijn hier compleet aan het verkeerde adres. De gitaar moet en zal in het spotlicht staan en met reden! Nu Loomis niet langer deel uitmaakt van het geniale Nevermore, lijkt het wel alsof er een last van de man zijn schouders is gevallen. De afwijkende ritmiek van die band is nog wel hier en daar terug te vinden op dit album, maar een stuk minder dan op zijn vorige soloschijf. Dat heeft tot gevolg dat de afwisseling deze keer veel groter is en dat de man nu blijkbaar echt kan etaleren van welke markten hij thuis is.
Dat zijn er trouwens een pak, want hoewel elk nummer (op eentje na) hier duidelijk metalgetint is, zit er verdraaid veel variatie tussen. Zo is 'Tragedy and Harmony' behoorlijk ingetogen en triest, met veel mineurtonen en huilende solo's, is 'Escape Velocity' een beukbeest van jewelste, compleet met geschift snelle loopjes en duizelingwekkende riffpartijen, en neigt 'Surrender' (mede dankzij de sterke bijdrage van Emperor's Ihsahn) naar ijzige black metal.
Toch nog een speciale vermelding voor een enkele song, te weten 'Rapture': hier blijft het geheel akoestisch. Het is een kort stukje, haast een interludium, maar de flamencostijl die Loomis zich hier eigen heeft gemaakt, is succulent en kippenvelopwekkend. Het lijkt bijna een niemendalletje, maar het blijft enorm goed hangen en is letterlijk gewoon mooi.
Met 'Plains of Oblivion' laat Jeff Loomis alweer horen wat een geschift geniale gitarist hij is, maar evenzeer dat hij telkens het nummer laat primeren op het flitsende gitaarwerk. Al dient de eerlijkheid wel te stellen dat natuurlijk vooral liefhebbers van gitaarsolo's hier een vette kluif aan gaan hebben.
