'Soul in a Picture' is de nieuwe dubbel-cd van het Jef Neve Trio. Vaste klanten van de concerten zullen meer dan één "nieuw" stuk herkennen: nummers als 'Sehnsucht' en 'A Waterfall Never Comes Alone' werden immers al uitvoerig uitgeprobeerd op het podium. Desondanks is 'Soul in a Picture' een tegenvallende plaat, zeker voor een pianist die in het verleden albums als 'It's Gone' en 'Nobody is Illegal' afgeleverd heeft.
Dat Jef Neve graag op het gevoel van de luisteraar speelt, is geen geheim. Het gevaar daarbij is echter dat de oprechtheid van dat gevoel niet te meten valt, zeker niet in een abstracte kunstvorm als muziek. Mogelijk zijn de intenties van Neve hier eerlijk en persoonlijk, maar voor de luisteraar kan de balans snel van emotioneel naar sentimenteel doorslaan. Met het overheersen van trage tempi en een grote nadruk op melodie en klare harmonieën wordt de muziek vaak spanningsloos en voorspelbaar. Ze draait in romantische cirkeltjes waarbij ontwikkeling zeldzaam is en cliché's meer dan eens om de hoek komen loeren. Bovendien worden Teun Verbruggen en Piet Verbist op enkele solo's na herleid tot zuivere begeleiders.
Meer dan ooit laat Neve zich op 'Soul in a Picture' horen als een klassiek geschoolde pianist. Hij klinkt opnieuw verzorgd en nauwgezet en zijn capaciteit om polyfoon te spelen en te denken is hij nog steeds niet verleerd. Getuige daarvan onder andere 'Remorse' waar hij met de ene hand een riff lanceert en met de andere de melodie brengt. Het meest expliciet worden de verwijzingen naar de klassieke klaviermuziek in 'Sehnsucht' dat melodisch en harmonisch stevig te leen gaat bij Schubert. Het polyfone spel en de ultra-klassieke pedaalnoot maken het prentje volledig. Helaas is dit alles niet voldoende om de muziek op Schuberthoogte te tillen, mede doordat drummer Teun Verbruggen hier zijn draai niet vindt. Het gevolg voor de muziek in het algemeen is dat de klassieke referenties vaak aanleiding geven tot tv- en filmmuziek: 'Für Lize' klinkt zelfs helemaal als generiekmuziek voor een familiedrama. Daar is op zich niets mis mee, maar de plaat wordt er uiteraard niet spannender op.
Andere plaatsen waar het mis gaat zijn 'How Blue Can I Get' en de titeltrack, met respectievelijk functieloze elektronica en houtblazers. Hier en daar komt de oude geest gelukkig uit de fles. In 'Lay Down', Deep Down' wordt weer even goed opgebouwd en mag Verbruggen zich wat meer roeren. Echt opstijgen zoals in het verleden is het niet, maar het doet in het geheel van deze plaat wel veel deugd. In 'A Waterfall Never Comes Alone' krijgt de luisteraar tenslotte de vinnig Neve te horen: breaks, tempo- en maatwisselingen en een drummer die de ruimte krijgt (en die ook benut) onder een repetitieve piano en een zwellend Hammond orgel. Bovendien laat Neve hier weer horen uit welk hout hij zelf gesneden is, wanneer hij het ratelend beginmotief tegelijk in gewone versie en in spiegelbeeld speelt.
Op de bonus-cd wordt het Jef Neve Trio met Jan Verschoren aan elektronica en percussie uitgebreid tot Jef Neve & The Flying Faders. Deze inbreng maakt het schijfje ('Replay Silence') er jammer genoeg niet spannender op. Het lijkt wel alsof het idee om elektronica te gebruiken belangrijker was dan het resultaat. Vooral wanneer de melodische piano domineert, neigt de muziek (weer) naar het sentimentele en het ijle. Heel wat beter zijn de abstracte tracks waarbij de instrumenten gebruikt worden als klankgeneratoren en de melodie onderschikt is aan kleur en opbouw. Het is geen verrassing dat Teun Verbruggen (hier ook mee verantwoordelijk voor de elektronica) zich in deze omgeving prima thuisvoelt. De vrije improvisaties klinken bij momenten heel overtuigend. Vooral 'Flying Part II' is sterk, zeker omdat Jef Neve hier het melodisch uitgesponnen stramien durft loslaten. Boven de ritmes van Verbruggen en de strijkgeluiden van Verbist bouwt hij geleidelijk aan een klein motief uit, waardoor de muziek hier de ontwikkeling krijgt die elders op het album ontbreekt.
De combinatie van een album dat opgenomen werd in de hightech Galaxy Studio's, de Engelse tekstcitaten van Neve in het boekje en de wetenschap dat de pianist tegenwoordig gesponsord wordt door een kledingsmerk bezorgen deze cd een vreemde bijsmaak. Tel daarbij de soms erg vlotte muziek en het begrip "lifestyle" komt spontaan opzetten. Nogmaals: daar is niets mis mee, maar wie het oudere werk van deze muzikanten kent, loopt de kans teleurgesteld te zijn in 'Soul in a Picture'.
Meer over Jef Neve Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
