De Belgische jazz-scène is telkens een paar weken van zijn melk als Jef Neve weer met een nieuw album op de proppen komt. De controverse die ‘It’s Gone’ (in mindere mate), ‘Nobody is Illegal’ en (vooral) ‘Soul in a Picture’ veroorzaakten, hadden echter niet altijd met de muziek zelf te maken. Laatstgenoemde wekte bijvoorbeeld in de eerste plaats wrevel op bij mensen die het commerciële circuit proberen te mijden: de sentimentele coverfoto van Stefan Vanfleteren en het extra schijfje (‘Replay Silence’) waarop het trio experimenteerde met moderne elektronica, viel bijlange na niet altijd in goeie aarde.
Leuk of niet, feit is dat Neve en co de introductie van elektronische bliepjes min of meer hebben afgekeken van wijlen het Esbjörn Svensson Trio en sedert Teun Verbruggen op ‘Soul in a Picture’ meer en meer elektronica introduceerde, leek een meer experimentele, digitale evolutie qua stijl onvermijdelijk. Het is wellicht op dat vlak dat de vorige bassist, Piet Verbist, dwars lag: hij speelde het liefst akoestisch en gebruikte zelden de strijkstok, laat staan dat hij het natuurlijke geluid van zijn contrabas door elektronische geluiden of distortion zou laten updaten. Zijn vervanger, Ruben Samama, gaat wél tot op zekere hoogte mee in de experimenten van Teun Verbruggen en dat levert tal van reminiscenties op richting de muziek van de overleden toetsenist Esbjörn Svensson. Voornamelijk de kortere tracks, zoals ‘Atlas’ en ‘She Came from the East (for Amber)’, lijken weggelopen uit een album van de Zweed. Het is echter spijtig dat het Jef Neve Trio daar verder niets mee aanvangt. De korte soundscapes zouden op zichzelf moeten staan, maar dat is eigenlijk niet het geval. Ten tijde van het EST zou uit een dergelijk meditatief gegeven een ganse jam zijn gegroeid, terwijl dit trio het materiaal helaas onbenut laten.
Bovenstaande commentaar klinkt echter misleidend, want initieel is er bijzonder weinig veranderd aan de muziek. Neve houdt nog steeds van repetitieve motieven in de rechterhand, waar hij dan links funky akkoorden of ritmische vondsten onder plaatst. Denk maar aan ‘Nothing But a Cassablanca Turtle Slideshow Dinner’, dat op ‘Imaginary Road’ duidelijk verder leeft in ‘For the People’ of ‘Endless DC’ – twee composities die volgens precies hetzelfde stramien zijn opgebouwd. Toch heeft het Neve-trio gewonnen bij de bassistenwissel: Ruben Samama speelt sappiger en interessanter dan Piet Verbist en de interactie met Verbruggen zal hopelijk vroeg of laat resulteren in een meer gedurfd album, waarin ruwe improvisaties naast gewaagde avant-garde staat. Het grootste probleem met het Neve-trio is immers dat de sound te gelikt en gepolijst is, terwijl het EST juist internationaal faam verwierf door met gepeperde en provocerende jazz tot bij de luisteraar te stappen, zonder dat de muziek aan esthetiek verloor. Het magistrale slot van ‘Endless DC’ klinkt in die zin prachtig: het trio werkt toe naar een immense catharsis, waarbij de elektronisch bewerkte drumpartij van Teun Verbruggen een schitterend draagvlak vormt voor de nogal pompeuze partijen van Neve. Noem het ironisch, maar de stuiptrekking die ‘Imaginary Road’ op het allerlaatst nog vertoont, is het meest belovende moment van de ganse cd. Fris, verleidelijk en toch geraffineerd…dat is hoe Neve altijd zou moeten klinken.
‘Imaginary Road’ is dus een zwaard dat snijdt aan twee kanten. Het album had vele malen straffer gekund en Neve had er wellicht beter aan gedaan om, na de kritiek dat zijn ‘Soul in a Picture’ maar een lauw afkooksel was van wat het trio daarvoor deed, zichzelf opnieuw uit te vinden. Het nieuwe album is precies het tegenovergestelde: ondanks de ietwat gewijzigde klank en de nieuwe bassist, heeft Neve een album gemaakt waarmee hij zijn trouwe aanhangers alweer groot plezier zal doen. Zo is ‘Saying Goodbye on a Small Old Ugly White Piano’ een mierzoete ballade in de traditie van zijn eigen ‘Abschied’, opener ‘Vibe 1’ klinkt gelijkaardig aan de eerste track van ‘Nobody is Illegal’ (‘Airplane’) en ‘Endless DC’ kan men een equivalent noemen van ‘Sofar & Stillaway’ (‘It’s Gone’). Sommigen zullen om die reden moord, brand en recyclage schreeuwen, maar Neve wil gewoon zijn eigen, warme geluid getrouw blijven en doet dat via een bovenal herkenbaar album. ‘Imaginary Road’ houdt zodoende het midden tussen de toekomst en het verleden; de stappen die Neve met zijn trio wil zetten, zijn kortom geen reuzepassen. Daar is uiteraard niets mis mee, hoewel het spijtig is dat Neve niet meer de kwaliteit van bijvoorbeeld ‘Nobody is Illegal’ evenaart.
Meer over Jef Neve Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
